Cam buğusuna şiir yazma sanatıydı hayat. Yeniden hohlayıp kalan izlerin üzerinden geçenler bilir, hayat penceresine çivi çakılmaz.
Bir cümlelik zamanın varsa, en kısa cümlenin ‘’nokta’’ olduğunu bil yeter. Nokta dedik susuşlara. Ve biz susarken nokta dedik konuşmalara. Cümle acizliğinde afili müphemler uydurduk hayata. Öznesi aynı olan cümlelere uydurduğumuz sıfatlardı bizi farklı kılanlar. Biz sıfatların hep dehlizlerinde dolandık. Bu yüzden hayat penceresinde unuttuk güneşin ışığını.
Fotoğraf ve metin: Enes Can
Son Yorumlar