Şimdinin Şiiri

“Menzili çoktan geçtim ün saldı kayboluşum”
Zarifoğlu

Sabahlardan bir sabahtır. Gün, bir mucizeyi sıradanlaştıracak kadar olağan açmıştır. Rızkını aramaktadır âlem. Bir âdem, sabahı hayra yormaktadır. “Allah’ım beni her sabah bu duaya muhatap kıl.” Allah Vedud’dur. Kulun kalbini evirip çevirendir. Hamd.

Gün, aydınlık bir gündür. Kayıt şiiri yeniden anlamlanmaktadır. Benim şiirim, bir âdemle kendinden emin. Bir isimle mühürlü mucizelerin kapıları. Şehirden, insan kalabalığından, dünyadaki tüm izmlerden kaçmayı başarmışken, Zarifoğlu’nun “Başka türlüsünü yorgunum anlatmaya” deyişine de hak verme vaktidir. Rahmet.

Akşam, başka bir akşamdır. Hazırlıksız yakalandığımız bir telaş vardır adımlarımızda. Yol, uzadıkça kısalmaktadır. Şiir, yol uzadıkça yazılmakta. Eve dönmekten başka yol kalmamıştır, tüm yolları kapanmıştır çıkmazların. “Öyleyse bugün eve dönmek de şiirdir” derken sesim, şükürle tedirgindir. Şefkât.

Gece, bildiğimiz gece değildir. Hüznü beslememektedir karanlık. Ümitvar kuşlar uçmaktadır sözcüklerimin üzerinde. “Kanatlanan her şey konmak zorundadır; kuş veya uçak” dediğinde güvendiğimiz bir adam, kuşun tarafını tutmak büyük bir erdemdir. Merhamet.

Zaman, bir kandırmacadır. Gün, akşam ve gece bir âdemle bütünlenmiştir. İnsan, yaşanmış tüm zamanların sonrasıdır, yalnız kendi zamanının şimdisi. Bir ömür yürüse de varacağı menzil bellidir, yalnız bir adım atsa da. İnsan yalnızken ne uzun bir kelimedir. Kelime sadece bir kişiyle nasıl böyle kalabalık? Hayret.

Şimdi, inandığımız bir mucizedir. Bir şiirinin içinden geçer gibi titremektedir ellerim. Hayretim, her saniye artmaktadır. İki cümleden birinde şiir deyişimden bellidir halim. “Şiiri yalnız hüzün beslemez” demekte haklı çıkışım da bu halimden.

“Bir kalbiniz vardır, onu hatırlayınız” diyen şaire bir kere daha rahmet.

Halimize hamd.

Elif Bayır