Sadi karanlık odaya girdiğinde adam yine kapının açılıp kapanma sesiyle uyandı. Sadi hızla yaklaşıp, sandalyeyi karşısına çekip oturdu. Adamın bitkin bitkin bakan, Sadi’nin ise heyecanlı ve düşünceli gözleri yine bir müddet bakıştılar. Sadi bir öğretmen edasıyla konuşmaya başladı:
– Geçen günlerde dişimin çürük olduğunu fark ettim. (Ağzını açıp sağ alt çenesindeki en arka dişini adama gösterdi.) İşte şu diş. İlk önce küçük bir ağrıyla rahatsız olduğunu bana belli etti. Ben göz ardı ettim, umursamadım. Ertesi gün biraz daha fazla ağrıdı. Bir ağrı kesici içip umursamamaya devam ettim. Üçüncü gün çok şiddetli ağrıdı. Hem gündüz hem gece. Ben yine ağrı kesiciler içtim ve o gece ona dedim ki; “Tamam, yarın seni doktora götüreceğim.” Götürmeyip diğer işlerimle ilgilendim. Ve yine gece oldu. Yatağa yatar yatmaz, “Sen misin beni doktora götürmeyen!” dercesine öyle bir zonklamaya başladı ki o acıyı hayal bile edemezsin! Yüzümün sağ tarafı kopacak gibiydi. Sağ çeneme elimle bastırıyorum ama nasıl bir bastırma! Elimden gelse çenemi söküp atacağım. Ayağa kalktım, acıdan bayılacağımı hissettim, gözlerim karardı. Sendeledim, yürüyemedim. Duvardan destek aldım. Ayna karşısına geçip dişime baktım. Hiçbir değişiklik yoktu. Ne bir şişme, ne bir kızarıklık ama içten içe sanki volkan patlıyor. Saat gece iki gibiydi ve o saatte hiçbir dişçi çalışmıyordu. Nihayet bir özel hastane buldum ve bir ton para verip dişimi tedavi ettirdim. Taksi parası da cabası. Hâlbuki tanıdığım diş doktoru var. Zamanında gitsem yanına, eminim ki hiç para bile harcamadan ve o kadar acıyı da çekmeden halledecektim. Ama göz ardı ettim! Umursamadım! Uyarısını hafife aldım! Bu kadar canımı yakabileceğini tahmin bile edemezdim! İşte senin durumun böyle. Seni bir tokatla uyardım. Dinlemedin ikinci tokatla uyardım. Yine göz ardı ettin ve burnunu kırdırdın. Ne oldu? Bak şimdi karşımda çıtını çıkaramıyorsun. İzin vermeden konuşmaman gerektiğini nihayet anladın. İnsan bazı şeyleri acı çekmeden öğrenemez.
Ya da şöyle demek lazım: İnsan, anlamak için bazen acı çekmelidir. En güzel öğrenme yolu, acı çekerek öğrenmektir. Asla unutmazsın, unutamazsın. Ve bir daha asla sana acı çektireni hesaba almamazlık yapamazsın. Bilirsin ki ben bu adamın sözünü dinlemezsem, beni pişman eder. İster karşındaki küçücük bir diş olsun, ister Sadi olsun, isterse kadın olsun. Şimdi… Asıl noktaya gelelim. En önemli noktaya! Şşş… Dinliyorsun beni değil mi?
– Dinliyorum.
– Hah. İyi dinle. Ben! Acı çekmediğim müddetçe! O dişin! Farkında! Değildim! Anladın mı?
– Anladım.
– Hayır, anlamadın! İyice dinle geri zekâlı! O diş bana hiç acı çektirmeseydi, orada bir diş olduğunun bile farkında değildim. Anladın mı? Değildim! O benim için yemeklerimi çiğniyordu, yumuşatıyordu, parçalıyordu ve ben onun hiç farkında değildim. Daha açığı umrumda bile değildi bana o kadar faydası olan dişim! Zerre umurumda değildi! Ama bana öyle bir acı çektirdi ki, şimdi onu çok umursuyorum. Birilerini umursamamız için illa bize acı çektirmeleri mi gerekiyor? Cevap ver!
– Hayır… Tabiî ki… Umursamamız lazım insanları.
– Niye umursamıyorsun lan o zaman! Burnunu kırmadan önce dayılık yapmaya kalkıyordun karşımda! Şimdi konuşurken bile sesin titriyor! Ne oldu? Ne değişti? (Adamın yakasından tutup sallıyordu Sadi.) Cevap versene! Ne oldu da sessiz sessiz karşımda oturuyorsun? İsyanına ne oldu? Soru soruyorum bana bak! Neden acıyı çekmeden önce böyle davranmıyordun bana? Neden sana; “Candan acı çektirecek uzak dur ondan” derken uzak durmadın!Candan sana acı çektirdi ve şu an köpeğim ol dese olacaksın! Şu an ben sana acı çektiriyorum. Candan yok! Köpeğim mi olacaksın! Köpeğim olacak mısın?
Sadi ağlamaya başlamıştı. Hüngür hüngür ağlıyordu. “Şimdi de benim mi köpeğim olacaksın” diye diye ağlıyordu. Bir yandan da adamın yakasını silkmeye devam ediyordu. Sesi yavaş yavaş alçaldı. Ağlayıp sallanması da azaldı ve yavaşça sandalyesine oturdu. Gözünden yaşlar sessizce akıyor, aktıkça inatla siliyorduSadi. Sildikçe de daha çok akıyordu. Adamın karşısında bu kadar ağlamaması gerektiğini düşünüyor ama bu düşünce bir türlü baskın gelemiyordu. Sonra içinden küfrü basıyor ve gözyaşlarına hâkim olmaya çalışmaktan bir müddet vazgeçiyor, sonra tekrar engel olmaya çalışıyordu. Önüne bakarak, burnunu çekerek ağlıyordu. Adam hâlâ hiç ses çıkarmayarak Sadi’yi izliyordu. Hayretler içindeydi. Bir yandan da Sadi’nin psikolojisini çözmeye çalışıyordu. Derdinin ne olduğunu anlayabilmiş değildi. Sadi’nin, geçen zaman içinde aklını kaybetmiş olabileceği geliyordu aklına. Bunun başka açıklaması herhalde olamazdı. Sadi sıyrığın tekiydi! Ama neredeyse acıyacaktı Sadi’nin haline; o kadar içli ağlıyordu ki. Ağlarken çok masum görünüyordu. Az önceki canavardan eser yoktu. Bu hayat nasıl bir şeydi böyle! İnsanı ne hallere sokabiliyordu. Sonra şükürler etti adam. “Âşık olan benim, deliren Sadi” diye düşündü. Gülmek geldi içinden, kendini zor tuttu. O an Sadikahkahalarla gülmeye başlayınca adam şaşırdı. Aynı şeyi mi düşünmüşlerdi yoksa? Olabilir miydi?
– Sen de öyle suratıma bakıyorsun! Teselli etmeye çalışsana hıyar! İnsan bir teselli eder, başımı okşar. “GeçtiSadicim geçti” der. Hahaha! Ne anlarsın sen kibarlıktan, romantizmden! Benim en duygusal anımda bile yanımda olmuyorsun! Hahaha!…
Adam dikkatlice Sadi’yi izlemeye devam ediyordu. Ne yapmalıydı? Ne demeliydi? Nasıl davranmalıydı? Aklına hiçbir şey gelmiyor ve susuyordu. “Susarsam bu seansı da kazasız belasız atlatırız herhalde” diyordu.
– Bir kadın ağlarken gözyaşlarını kim siliyorsa, odur onun sahibi anladın mı? Sevdiğin kadının gözyaşlarını silecek kadar yakınında değilsen artistlik yapmayacaksın. Eğer o kadar seviyor olsaydın, gözyaşlarını sen siliyor olurdun, başkası değil. O nefret ettiğin adam, sevdiğin kadının gözyaşlarını silen oldu, sen değil! Sen kadınının gözyaşını bile silmekten acizsin. Sen ancak uzaktan izlemeyi bilirsin! Yaklaşamazsın, yakınlaşamazsın, korkarsın. Şüphelerin, tereddütlerin, iç çekişmelerin vardır senin. Başkası düşünmez, uğraşmaz senin uğraştığın şeylerle ve gider sevdiğin kadının gözyaşını siler. Sen izlersin! Bunu kafana sok. Sen sadece izlersin! Onlar yaşar, sen izlersin. Ve izlemeye de mahkûm olacaksın bir ömür boyunca. Hatta artık izleyemeyeceksin bile… Artık benim emrim altındasın. Bir yere kımıldamayacaksın. Ben ne dersem onu yapacaksın. Zamanında kendi isteğinle yapmadın, şimdi istesen de istemesen de yapacaksın. Mecbursun. Sana acı çektiren benim çünkü. Acı çektiren efendidir bu dünyada. Acıyı çeken köle. Kimin kendine acı çektireceğine de yine kendin karar verirsin. Efendini kendin seçersin. Sen bu seçimi yanlış yaptın! Oysa her şey olması gerektiği gibi olmalıydı! Senin efendin bendim, ben! Sen beni dinlemedin ve sana acıyı o kadın çektirdi diye onun peşinden gittin. Şimdi ben çektiriyorum. Anlıyor musun? Efendin benim senin!
– Sensin.
– Benim tabiî, tekrar et!
– Sensin.
– Hahaha! Duy bunları duy! Efendisi benim onun! Duyuyor musun? Sadece benim! Sen yoksun artık! Sen bir hiçsin! Ben varım! Duy!
– Kim?
– Kes sesini! Hahaha! Duydun mu bunu da; “kim” dedi! Seni artık tanımıyor bile, anlamıyor bile! Var mısın yok musun bilmiyor, düşünmüyor! Duy bunları! Yoksun sen!
Az önce gözyaşlarına boğulan Sadi, şimdi kahkahalar atıyor ve bir noktaya bakarak bağırıyordu. Baktığı yerde de ne bir sandalye ne de adam… Karanlıktan başka bir şey yoktu.
Son Yorumlar