Yazılar:
  • Gölgeler Âlemi ve Yenilgi
  • "Başkalarının Talihsizlikleri Baldan Tatlıdır"
  • Müsâbaka
  • Yenmek(!) = Yenilmek(?)
  • Sabahattin Âli’yi Kimler Öldürdü?
  • Sermest Gezegeni Radyo Programı
EdebiFikir logo
eylem bir kız ismi değildir!
  • Anasayfa
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Derin Yapılanma
  • İletişim
  • Kategoriler
    • Buz Gibi Ofsayt!
    • Deneme
    • Dergi
    • Edebifikir Haber Ajansı
    • Fikir
    • Günlük
    • Haber
    • Hatıra Saklama Ofisi
    • Haykırış
    • Hikâye
    • Hikmet
    • Karikatür
    • Mektup
    • Mısra Güzeli
    • Kitap
    • Nümayiş
    • Poetika
    • Portre
    • Söyleşi
    • Şiir
    • Sinema
    • Sorgulama
    • Video
  • Dosyalar
    • Cemil Meriç
    • İsmet Özel
    • Kitap Pusulası
    • Sezai Karakoç
    • Vasiyetim
    • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
    • Sözlük
    • 2119
    • 2050
    • Devrim
    • Yenilgi
  • Anasayfa
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Derin Yapılanma
  • İletişim
  • Kategoriler
    • Buz Gibi Ofsayt!
    • Deneme
    • Dergi
    • Edebifikir Haber Ajansı
    • Fikir
    • Günlük
    • Haber
    • Hatıra Saklama Ofisi
    • Haykırış
    • Hikâye
    • Hikmet
    • Karikatür
    • Mektup
    • Mısra Güzeli
    • Kitap
    • Nümayiş
    • Poetika
    • Portre
    • Söyleşi
    • Şiir
    • Sinema
    • Sorgulama
    • Video
  • Dosyalar
    • Cemil Meriç
    • İsmet Özel
    • Kitap Pusulası
    • Sezai Karakoç
    • Vasiyetim
    • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
    • Sözlük
    • 2119
    • 2050
    • Devrim
    • Yenilgi

O Kimse Tavana Bir İp Atsın

Davut Bayraklı  |  10/10/2012  |  Kategori : Hikâye   |  Okunma:3.667

2

 

“Yaşamak istiyorum!” dedi ve astı kendini hayatın ipine.

Şöyle bir etrafına bakındı. Yeni bir bahar olur da ben görebilir miyim diye derin bir düşünceye daldı? Yüzündeki çizgilere gizledi acısını. Son bir kez daha baktı etrafına. Her şey ne kadar güzel başlamıştı oysa. Peki, neden böyle olmuştu o güzelim düşlerin sonu?

Renk cümbüşü vardı etrafında. Her şey bu kadar kötü olmamalıydı diye kederlendi. Belki de hiçbir şey bu kadar kötü değildi, sadece ona öyle görünüyordu. İnsan ruhu bir kere düşmeye görsün, onu düştüğü yerden kaldıracak babayiğit nerede bulunur ki!

“Biliyorum!” diye öfkeyle haykırdı: “Biliyorum, eğer şimdi vaz geçersem, kısa bir zaman sonra her şey aynı olacak. Yine her şey kötüye gidecek.” dedi. Yılgınlık cesedinden ruhuna doğru yayılmıştı artık. Öfkeden kudurmak üzereydi. Boynundaki ipten önce, içindeki öfke onu boğacaktı. Ağzından köpükler gelerek haykırmaya başladı. İçindeki isyan boyunu aşmıştı. Nedense bugün çok öfkeliydi. Baktığı her yerden cehennem çıkarıyordu. Gül bahçesinde ateşi icat edecek kadar karamsar ve öfkeliydi. Ağzından köpükler çıkıyordu ve belli belirsiz birisine, bir şeye kızıyor, bağırıyor, hakaretlerde bulunuyordu. Sonra acılı ve sanrılı bir halde kendisi bile sesini duyamayacak bir şekilde söyleniyordu. Sövüyor muydu? Küfür mü ediyordu? Pişman olup af mı diliyordu? Belki de utanıyor ve geç kalmış bazı itiraflarda bulunuyordu. Kim bilir!

Sesi gittikçe kesilmeye başlamış artık konuşmaktan ziyade sayıklama ve hırlamaya dönmüştü. Ne dediğinden o bile emin değildi sanki. Kararsızca konuşan bir insan tavrı vardı halinde. Bir tezadı taşıyordu içinde. Hâli, görenleri korkutacak cinstendi.

Neydi onu bu hâle sokan şey? Neden bu kadar öfkeliydi ve kime kızmıştı? Kimdi bu şiddete meyyal öfkenin muhatabı? Neyi yakmak istiyordu? Hangi gemileri batıracak, hangi denize kıyısı olan ülkeleri, şehirleri tusunami gibi vuracaktı? Bu kadar büyük bir gazaba kapılarak kime özenmeye çalışıyordu? Ya da kimden nefret ediyordu?

Öfkesi yeri göğü kaplıyordu ona soracak olsanız. Ağzını, burnunu sildi titreyen elleriyle, son bir gayret göstererek. Akli melekelerini tam olarak kullanamadığını anlamak için Freud olmaya gerek yoktu.

Ağzından akan salyaları silerek, yavaş yavaş mırıldanmaya başladı. İlkin ne dediği hiç anlaşılmıyordu. Biraz önceki halini tersten yaşamaya başlamıştı ve hırıltıyı andıran sesi yavaş yavaş netleşiyordu. Ama yine öfke yine kin vardı cümlelerinde. Birisine veya bir şeye kızıyordu.

İyiden iyiye meraklanmıştım. Bir insanı kim, nasıl ve neden bu kadar kızdırırdı? Bunu nasıl başarırdı bir insanoğlu?  Hâli içimi yakmıştı. Acıyordum ona.  Belli belirsiz bir merhamet duygusu kaplamıştı içimi. Keşke konuşa bilsem, bir şeyler söylesem diye düşündüm. Hayat insanın açılarını daraltınca kendine başka bir köşe başı bulmalısın ama bu kadar çaresiz kalmamalısın demek istedim.

Hâlâ hırlıyor, hâlâ öfkeyle ağzına gelen cümleleri bir birine karıştırıp anlaşılmayan bir şeyler söylüyordu. Sonra, bir anda yüzü donuklaştı. Sanki son anda bir şey fark etmiş ya da bir şey hatırlamış gibiydi. Telaşlı telaşlı etrafına bakındı. Ne arıyordu acaba? Halden hâle giriyor, bir ağlayıp, bir gülüyordu. Deli mi ne diye düşündüm. Hem neden onu izliyordum ki! Elimden bir şey de gelmez. Tanımıyorum etmiyorum neticede dedim. Ama içimdeki merak olgusuna yenildim ve olanları izlemeye devam ettim.

Yardım etmek mi? Peki, ama ne adına? Kim olarak?

İpi boğazına iyice yaklaştırdı, sıktı… sıktı… sıktı… Gözlerini önce tavana dikti ve bir dakika boyunca öyle baktı. Sonra ayaklarının altındaki sandalyeye gözlerini çevirdi. Yerdeki döşemelere dikkat kesildi. Sanki bu izbe ve ucuz odayı zihnine kazıyordu. Gözlerini yumdu. Belki korkudan, belki de öfkeden… Vücudu titriyordu.

Ellerini havaya kaldırdı ve mırıldanmaya başladı. Dua mı ediyordu yoksa? İyiden iyiye afalladım. Bu nasıl bir hâldi böyle? Burada neler oluyordu Allah’ım!

Ne dediğini tam olarak anlamamıştım. Bazısını duyuyor, bazısını duyamıyordum. Birisine kızıyordu. Birisinden yardım istiyordu. Ama öfkesi tuhaf bir hal almıştı. Bir diniyor, bir şaha kalkıyordu.

“Yetişir! Kurtar beni, lütfen! Etim kemiğim acıyor artık. Görmek için göz kapaklarımı her araladığımda gözlerim yanıyor, gözlerim kanıyor.”

Belirsizce konuşmaya devam etti bir süre daha. Kafasına koyduğu şeyi yapmaya kararlı olduğu her halinden belliydi. Önce şöyle bir iki defa ileri geri sallandı sandalyede. Sanki deneme yapıyor gibiydi. Bu arada dudaklarına bakınca mırıldandığı fark ediliyordu. Dua mı okuyordu? Yoksa birisine bir şeyler mi söylüyordu?

Bir ayağıyla iskemleyi yokladı. Hafif dokunuşlarla sanki sağlamlığını kontrol etmek ister gibiydi. Bir an gözlerini yumdu sıkıca. Birkaç damla yaş yanaklarından aşağıya doğru süzüldü.

Ardından yutkundu. Terlemişti. Bu yüzden de saçları ıslanmıştı ve ter damlaları boynundan aşağıya doğru akıyordu.

Anlamsız gibi görünse de bir veda havasında olduğu belliydi. Çaresizlik, korku, ellerin titremesi, gereğinden fazla terlemeler, azalan ve artan dengesiz isyanlar… Anlamsız gibi görünen vedaya işaretti.

Sona yaklaşmanın verdiği bir ruh dinginliğine bürünmeye başlamıştı. Derken ellerindeki titreme kayboldu. Artık daha önceden ezberlenmiş bir cümle ya da bir dua okur gibi dudakları hareket ediyordu. Kapadığı gözlerini son kez açtı. Önce tam karşısına ardından da sağına ve soluna dönüp baktı. Bir tek arkasına bakmıyordu. Orada her ne bıraktıysa, arkasına dönüp bakmadı. Hatta buna yeltenmedi bile.

Acaba neden dedim kendi kendime? Neden arkasına bakmıyor? Geride el kol sallayacak birisi de mi yok? Ardında bıraktığı bir kişi, bir isim, bir tebessüm de mi yok muydu? Belki de arkada bıraktığı her hangi bir şey ya da her hangi birisi için –benim açımdan her hangi birisi- bugün bu anlamsız işi yapıyordu.

Artık rahatlamıştı. Belli ki kararı kesindi ve hemen şimdi bunu uygulayacaktı. Veda havasını tamamladı. Her tarafı, dört bir yanı kolaçan etti. Hatta hayata karşı alaylı bir tebessüm savurmayı da ihmal etmedi. Ne kadar tebessüm de etse, o kısa tebessümün içine sığdırdığı elemi, efkârı, derdi, gamı yakalamamak elde değildi. Bir an ahh etti. Öyle derinden ahh etti ki! İçimde tuhaf ama yabancı olmayan bir acı hissettim.

Odaya son kez göz gezdirirken, gözleri bir yere takılı kaldı. Bir anda beti benzi attı. Sarardığını, solduğunu fark ettim. Ne tarafa baktığını kestirmeye çalışıp aynı yöne doğru bakışlarımı çevirdim. Odanın köşesinde kalan pencerenin hemen kenarında bir masa vardı. Masanın üzerinde iç içe girmiş kitaplar, defterler, sağa sola saçılmış kalemler duruyordu.

Nerdeyse boğazına kadar dolmuş hatta taşmak üzere bir kül tablası, yanında ağzı tamamen açılmış bir sigara paketi… Etrafta sigara külleri… Oda sahibinin ruh dağınıklığını yansıtan bir manzaraydı bu aslında. En az bu masa kadar dağınık bir adamdı. Yıkanmamış bardaklar… Bir önceki günden, belki de bir önceki haftadan kalan yarısı içilmemiş bir çay… Manzara tek kelimeyle felaketti. Bu kadar dağınıklık arasında hala deli gibi bir hayretle nereye bakıyordu bu adam?

Şaşkınlığım giderek artmaya başlamıştı. Önce boynundaki ipi gevşetti yavaş hareketlerle. Gözlerindeki o şaşkın bakışları ve yüzündeki o sararmış ifadeyi hala taşıyordu.

İpi çözdü. Sandalyeden usulca indi. Yavaş adımlarla masaya doğru yürümeye başladı. İki elini masaya dayadı ve başını göğsüne eğerek içli içli ağlamaya başladı. Birkaç dakika böyle kaldı. Hala ağlıyordu ama halinde bir tuhaflık vardı. Bir saat önceki adam o değildi sanki. Şimdi de ağlıyordu ama bu kez küfretmiyordu, etrafa saldırgan bakışlar fırlatmıyordu ve gözlerinde de nefret taşımıyordu.

Kirden rengi seçilemeyen bardağın içindeki suyu avucuna döktü. Ellerini kendince bir iki ovuşturup yıkadı. Sonra yüzüne sürdü. Bardakta kalan suyun diğer kısmını da avucuna döktükten sonra yine yüzüne vurdu, saçlarını sıvazladı. Sonra masaya daha dikkatli bir şekilde, sanki daha saygıyla eğildi. Eline, masanın üzerinde açık olarak duran kitabı aldı. Şimdi daha çok ağlıyordu ve durmadan aynı yeri, aynı sayfayı okuyordu.

 

“Her kim, Allah’ın, dünya ve ahirette ona (Resul’üne) asla yardım etmeyeceğini zannetmekte ise, artık o kimse tavana bir ip atsın (boğazına geçirsin); sonra da (ayağını yerden) kessin! Şimdi bu kimse baksın! Acaba hilesi (bu yaptığı), öfke duyduğu şeyi (Allah’ın Peygamber’e yardımını) gerçekten engelleyecek mi?” Hacc: 15.

 

 

Tweet

2 Yorum

  1. Veceddü 07.12.2020 20:01:25

    Her okuduğumda aynı derecede etkileniyorum müthiş bir yazı.

    Cevapla
  2. HicOlmayanBiri 06.10.2014 14:12:45

    Nutkum tutuldu, hakim olamıyorum …

    Cevapla

Veceddü için bir cevap yazın Cancel reply

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Önceki Yazı

Ah O Yemen – 1904 İsyanı

Sonraki Yazı

Suriyeli Şair

İlgili Yazılar

  • 6

    Dut Ağacı

    Celal Kuru
    Yazar: Merhabalar. Yeni yazdığım...
  • 1

    Mesai

    Cüneyt Dal
    Sokağın başında bekliyorum. Bu ara...
  • 3

    Bodur

    Celal Kuru
    Bodur, çirkinliğin tarihi yeniden...
  • 1

    Apartman Odalarına Düşen Kar Taneleri

    Sizden Gelenler
    Pencere kenarındaki kanepeye elindeki...
Facebook
Twitter
YouTube
Instagram

Edebifikir Radyo

Son Yorumlar

  • Yenmek(!) = Yenilmek(?) için genel okuyucu
  • Dut Ağacı için hayri pıtır
  • Yenmek(!) = Yenilmek(?) için Cüneyd Dal'ı Okur
  • Yenmek(!) = Yenilmek(?) için Sühan perver
  • Yenmek(!) = Yenilmek(?) için Feyyaz Kandemir
  • Yenmek(!) = Yenilmek(?) için Celâl Kuru
  • Dut Ağacı için Eksi Beş Karış Miyop
  • Sermest Gezegeni Radyo Programı için sıkı can iyidir
  • Sermest Gezegeni Radyo Programı için EdebiFikir
  • Sermest Gezegeni Radyo Programı için yayını kaçırmış kişi

Çok Okunanlar

  • Ayrılık Sevdaya Dahil
  • Doğruluk ve Gerçeklik
  • Türkçe Sözlükleri
  • Poetika Kelimesinin Tanımı ve Mahiyeti
  • Niçin Sevdiniz?
  • Suyum Unum Buğdayım
  • Ölüm Risalesi
  • “İyi de çocuk pencereden de düşebilir!”
  • Herkese Selam Sana Hasret
  • Genç Werther’in Acıları

Yazarlar

  1. Abdullah Karaca
  2. Adem Suvağcı
  3. Bahadır Dadak
  4. Bilal Can
  5. Celal Kuru
  6. Cüneyt Dal
  7. Davut Bayraklı
  8. Feyyaz Kandemir
  9. İbrahim Halil Aslan
  10. Mehmet Erikli
  11. Mehmet Raşit Küçükkürtül
  12. Mücahit Emin Türk
  13. Muhammed Furkan Kâhya
  14. Muhammet Emin Oyar
  15. Ömer Ertürk
  16. Ömer Can Coşkun
  17. Sizden Gelenler
  18. Süleyman Mete
  19. Sulhi Ceylan

Son Eklenenler

  • Gölgeler Âlemi ve Yenilgi

    Davut Bayraklı
    25.02.2021

  • “Başkalarının Talihsizlikleri Baldan Tatlıdır”

    Sulhi Ceylan
    24.02.2021

  • Müsâbaka

    Ömer Can Coşkun
    23.02.2021

  • Yenmek(!) = Yenilmek(?)

    Cüneyt Dal
    22.02.2021

  • Sabahattin Âli’yi Kimler Öldürdü?

    Davut Bayraklı
    20.02.2021

Çok Okunanlar

  • Ayrılık Sevdaya Dahil
  • Doğruluk ve Gerçeklik
  • Türkçe Sözlükleri
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Poetika Kelimesinin Tanımı ve Mahiyeti
  • Derin Yapılanma
  • Niçin Sevdiniz?
  • Suyum Unum Buğdayım
  • Ölüm Risalesi

Kategoriler

  • 2050
  • 2119
  • Buz Gibi Ofsayt!
  • Cemil Meriç
  • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
  • Deneme
  • Dergi
  • Devrim
  • Dosyalar
  • Edebifikir Haber Ajansı
  • Fikir
  • Günlük
  • Haber
  • Hatıra Saklama Ofisi
  • Haykırış
  • Hikâye
  • Hikmet
  • İsmet Özel
  • Karikatür
  • Kitap
  • Kitap Pusulası
  • Mektup
  • Mısra Güzeli
  • Nümayiş
  • Orada Neler Oluyor?
  • Poetika
  • Portre
  • Sezai Karakoç
  • Şiir
  • Sinema
  • Sorgulama
  • Söyleşi
  • Sözlük
  • Vasiyetim
  • Video
  • Yenilgi

Sayfalar

  • Ana Sayfa
  • Derin Yapılanma
  • Dosyalar
  • İletişim
  • Racon
  • Sen de Yaz

Seçmeler

  • 1

    Birisi Başıma Saksı Fırlatsın

    By Abdülkerim Kolat
    Kerim Kolat, öyküleriyle...
  • Anasayfa
  • İletişim
Copyright 2017 - Tüm hakları Edebifikir.com'a aittir...