Yazılar:
  • Radyo Dersleri: Hikem-i Atâiyye Şerhi
  • Aşkar’ın 57. Sayısı Çıktı
  • Edebifikir Radyo
  • Kendini Kandırmak Yahut Bir Şehrin Uyandırdıkları
  • Hitler’in Sahte Günlükleri
  • Tarhana İçen Çocukların Sosyolojisi III
EdebiFikir logo
eylem bir kız ismi değildir!
  • Anasayfa
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Derin Yapılanma
  • İletişim
  • Kategoriler
    • Buz Gibi Ofsayt!
    • Deneme
    • Dergi
    • Edebifikir Haber Ajansı
    • Fikir
    • Günlük
    • Haber
    • Hatıra Saklama Ofisi
    • Haykırış
    • Hikâye
    • Hikmet
    • Karikatür
    • Mektup
    • Mısra Güzeli
    • Kitap
    • Nümayiş
    • Poetika
    • Portre
    • Söyleşi
    • Şiir
    • Sinema
    • Sorgulama
    • Video
  • Dosyalar
    • Cemil Meriç
    • İsmet Özel
    • Kitap Pusulası
    • Sezai Karakoç
    • Vasiyetim
    • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
    • Sözlük
    • 2119
    • 2050
  • Anasayfa
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Derin Yapılanma
  • İletişim
  • Kategoriler
    • Buz Gibi Ofsayt!
    • Deneme
    • Dergi
    • Edebifikir Haber Ajansı
    • Fikir
    • Günlük
    • Haber
    • Hatıra Saklama Ofisi
    • Haykırış
    • Hikâye
    • Hikmet
    • Karikatür
    • Mektup
    • Mısra Güzeli
    • Kitap
    • Nümayiş
    • Poetika
    • Portre
    • Söyleşi
    • Şiir
    • Sinema
    • Sorgulama
    • Video
  • Dosyalar
    • Cemil Meriç
    • İsmet Özel
    • Kitap Pusulası
    • Sezai Karakoç
    • Vasiyetim
    • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
    • Sözlük
    • 2119
    • 2050

Tâbir Edilecek Güzel Bir Rüyân Bile Yok

Celal Kuru  |  14/10/2019  |  Kategori : Hikâye   |  Okunma:3.737

12

Gece boyu hiç uyumamıştım. Sabaha karşı “Uykuya Övgü” adında bir öykü yazmak için masama oturmuştum ki ne insana ne hayvana ne de bir eşyaya benzeyen ömrüm boyunca hiç görmediğim, muhayyileme bile sığmayacak kadar çirkin bir yaratık başımda belirdi. Tırsmıştım ama kaçacak bir yerim de yoktu. Birazdan o büyük pençesiyle, bir kılıcı andıran kocaman ön dişleriyle ya da üzerime abanarak beni öldüreceğinden hiç şüphem kalmamıştı. Bunların hiçbirini yapmasa bile o kan oturmuş gözlerinin bakışları altında korkudan ölebilirdim. Yıllardır ahbaplık eden insanların rahatlığıyla altına bir sandalye çekti ve karşıma oturdu. Görüntüsüne tezatlık arz eden müşfik sesiyle “Ben senin uykunum.” dedi. Az önceki korkumun yerini şimdi şaşkınlığım almıştı.  Konuşmasını sürdürdü:

– İlk gençliğinden bu yana uykuyu gücendirip bir marifetmiş gibi, kendine ‘Uykuyu Gücendiren Adam’ adını verdin. Gecenin ilk saatlerinde seni ziyarete geldiğimde ya elinde bir kitap ya bir defter olurdu. Ya da bir film seyrederdin yahut da elindeki telefonla meşgul olurdun. Sonraları bunların hepsini bırakıp tavana boş boş bakmaya başladın. Ben hariç her şeye yüz vermiştin. Oysa senin ender dostlarından biri de bendim. Beni böyle bir hilkat garibesine çeviren senin aymazlığındı. Eğer bana birazcık vefa gösterseydin, sana duvağı açılmamış bir gelin, şefkatli bir anne, koruyucu bir baba, sadık bir dost gibi de gelebilirdim. Ne yazık ki sen içindeki boşlukları başka boşluklarla doldurmaya çalıştın.

– Tâbir edilecek güzel bir rüyân bile yok!

Az önce korktuğum her şeyi şimdi arzular olmuştum. Keşke beni pençesiyle, ya da o büyük dişlerini batırarak veya üzerime abanarak öldürseydi de bu gerçeklerin altında ezmeseydi. Karmakarışık bir vaziyetteydim. Acaba deliriyor muydum, o övünüp durduğum aklım bir kuş gibi uçup gidecek, beni terk mi edecekti, gün doğarken bir deli gömleği giydirip tımarhaneye mi götüreceklerdi? Hayır, hayır bu olamazdı. Henüz kendimi tam manasıyla görünür kılamamıştım, söylediği her söze itibar edilecek, gençlerin karşısında el pençe duracağı, akranlarımın gıpta ile bakacağı,  yaşça büyüklerin benden sitayişle bahsedeceği günlere ramak kalmışken deliremezdim, bu bir haksızlıktı. Sesimi koyvermiş, çığlık atmış, sandalyeden de düşmüşüm. Uykum beni kaldırıp bir tokat atarak kendime getirdi. Yakalarımdan topladı ve bu gece benim gecem, mızıkçılık yok, sonuna kadar konuşacağım, diyerek devam etti:

– Senin en büyük handikabın kendini bir şey sanman oldu. Herkes bir yolunu bulurken sen sürekli yolunu kaybettin. Sana tarif edilen ana caddeden gitmek yerine hep ara yollara daldın. Çoğu zaman o ara yollarda kayboldun. Bazen yolu uzatırken yeni şeyler de keşfettiğin oldu, bu doğru, haksızlık edemem ama onlar seni ana caddeye çıkarmadı. Ara sokaklarda oyalayıp durdu. Okulu reddettin, işi reddettin, arkadaşlarla bir ortamda bulunmayı reddettin, reddi de reddettin peki eline ne geçti? Hiç kimseyi beğenmedin ama herkes tarafından beğenilmeyi arzuladın. Hiç kimseyi övmedin ama sürekli övülmek istedin. Hep başkalarını suçladın. “Uyku düzensizliği modernliğin en büyük göstergesidir. Geleneklerine bağlı insanlar erkenden yatarlar ve uyandıklarında güneş doğmuş ise ‘eyvah, yine öğlen oldu, günün bereketini kaçırdık.’ diye pişmanlık duyarlar.” gibi cümleler kurarak kendini avutma yollarına gittin. Çok iyi biliyordun ki modernin dik âlâsı sendin. Yalnızca modernliğini eleştiri makyajıyla örtmeyi iyi biliyorsun ve bu seni diğer insanlardan daha farklı, daha gizemli gösteriyor. Hepsi bu.

-Seni muştulayacak salih bir rüyân bile yok!

Uykumla esaslı bir kavgaya girişmeye cesaretim yoktu. O ağır sıklet bir boksör ben ise hafif bile sayılmazdım. İlk rauntta, tek yumrukla beni nakavt ederdi. Barış yolları da çoktan kapanmıştı. Şimdi onun emrine âmâde bir neferdim. Uykum ise, askerlerin kendi aralarında “Baba” diye hitap ettikleri şefkatli bir komutan gibiydi. Elleri arkasında etrafımda volta atıp duruyordu. Uykumun cismani bir şekilde beni ziyarete geldiğini kimselere anlatamayacağımı, anlatsam da kimselerin buna inanmayacağını biliyordu. Rahattı. Bu rahatlığı kucağıma pimi çekilmiş bir el bombasını bırakmışçasına beni huzursuz ediyordu. Beni huzurlu kılacak tek şey o bombanın bir ân önce infilak etmesi ve ikimizi de parçalara ayırmasıydı. Bu şekilde devam ederse sıkıntıdan infilak edecektim ve tek parçamı bile bulamayacaklardı. Pes ettiğimi görünce veda etmeye hazırlanan bir kadın kadar merhametli ve bir o kadar da gaddar bir şekilde konuşmaya başladı:

– Günde üç saat, haftada yirmi bir saat, ayda seksen dört saat, yılda bin sekiz saatini bana ayırdın. Şu dünya üzerinde en çok beni ihmal ettin. Oysa, günde beş saatinin altına düşürmen fıtrata aykırıydı. Hele de gecenin ilk saatlerinde uyuman gerekirken, hep böyle sabaha karşı bırakman, ardından akşama kadar ağrılı bir başla dolaşman akıl alacak şey değildi. Sen ahir zaman ümmetiydin. Geceleri güzel bir uyku çekebilir, en azından günahtan uzak durabilirdin. Belki de senin için en hayırlı amel uyku olacaktı. En azından salih bir rüyâ görebilirdin. “Okumanın büyüsüne kapılmış insan, yalnızlığın da büyüsüne kapılmıştır.” gibi notlarla didinip durdun. Ölmedin, yaşamadın, süründün. Ben senin uykunum. Yani aynanım. Aslında bu dünyadaki her şey senin aynandır. Bende gördüğün ve tiksindiğin bu çirkinlik aslında senin suretin. Bende kendini görüyorsun. Kendinden tiksiniyorsun. Haberin yok.

– Seni Îkâz edecek bir rüyân bile yok!

Celal Kuru

Tweet

12 Yorum

  1. HÜMAN 05.05.2020 09:41:44

    yazı vurucu bir yazı olmuş bizi ikaz eden salih rüyalara kavuşabilmek dileğiyle

    Cevapla
  2. Şapkalı a için fransızca klavye 23.12.2019 17:08:21

    Celâl Kuru yazıları özlenendir hem de bu havada

    Cevapla
  3. hiçbir isim üstümüze yakışmıyor 17.12.2019 23:27:07

    İki ay olmuş Celal Kuru bir şey yazmıyor. İçtekiler de mi susmayı başardı artık hocam? Ya biz napacaz fena haldeyiz hiçbir şey yok en ufak bir şey bile yok

    Cevapla
    • HÂCE 19.12.2019 01:31:44

      Abi sen yazsan da biz de nefsimizin ifadesini alsak!

      Cevapla
  4. yesilkalb 21.10.2019 00:26:41

    Içinde kendimi bulduğum bir yazı.Çok beğendim, başlık ziyadesiyle manalı derin…

    Cevapla
  5. İhsanbul 16.10.2019 12:02:25

    Öncelikle Celal Kuru Hocam’a önemli bir hakikati güzel bir hikâye ve güzel bir üslupla sunduğu için teşekkür ediyorum. Hikayedeki uykusu ile yüzleşen karakter -uyku ölümün bir numunesidir- düşüncesi ile yeniden okumaya çalışıyorum. Uyku ile değil de ölüm düşüncesinin vücut bulmuş hali ile karşılaştırıyorum ve hikayedeki hakikat ağır geliyor. Aklıma bir soru takılıyor: “Uykuyu ihmal, dünyadan kopmamak isteğinden mi?”

    Cevapla
  6. Nûmayîş 15.10.2019 20:54:13

    Tweetten falan haberim yok fakat güzel denk gelmiş.

    Cevapla
  7. kendimle dört işlem 14.10.2019 17:37:31

    aslında kendini gücendirmiş olabilir misin abi? aradaki kavga bu yüzden bitmiyor belki de. sen bize gelip kendini anlatıyorsun, yüklerine yük ekliyorsun, kendin de bunları ona değil de bize anlattığın için güceniyor belki de. onu karşına alıp önce gönlünü alsan sonra adam akıllı konuşmayı denesen belki bir şeyler iyiye gider. o seni rahat bırakır sen de nefes alırsın.

    Cevapla
  8. Nûmayîş 14.10.2019 16:26:49

    Celal Kuru kemik yemeyi bırakıp kuru bakliyata yönelmeli.

    Cevapla
    • Celal Kuru 15.10.2019 08:35:47

      Bu yorumu anlamayanlar olacaktır muhtemelen, açıklayayım: altı ay önce paylaştığım şu tweete gönderme var.

      “Ali Söyler anlatmıştı: Aslan kemiği yemeden önce “acaba bunu çıkarabilir miyim?” diye dönüp arkasına bakarmış. Çıkarabileceğine kanaat getirirse yermiş.
      Hayatın her sahasında geçerli bir kural:
      Çıkaramayacağın kemiği yeme!”

      Nümâyîş adlı arkadaş altı ay önceki tweetimi hatırlayacak kadar tanıdık ama ismini yazamayacak kadar yabancı.

      Cevapla
      • Salih 15.10.2019 15:37:58

        “Çok iyi biliyordun ki modernin dik âlâsı sendin. Yalnızca modernliğini eleştiri makyajıyla örtmeyi iyi biliyorsun ve bu seni diğer insanlardan daha farklı, daha gizemli gösteriyor.”
        İnsanın dış dünyaya muhalefet edeyim derken kendine muhalif olması en büyüi kafa karışıklığı olsa gerek.

        Cevapla
        • Celal Kuru 15.10.2019 19:17:21

          Bu bir deneme değil ki kafa karışıklığı olsun. Üstelik monolog da değil. Yazar kendi kendisiyle değil, uykusuyla konuşuyor. Öykü demek kurgu demektir. Eşyalar konuşur, hayvanlar konuşur, burada da uyku konuşuyor. Sahibine nasihatler veriyor. Bence, uykuyu cisimleştirmek öykü için bir buluştur. Okurun, yazar uykusuyla ne konuşmuştan ziyade, bugün uykum karşıma dikilse bana ne derdi, hangi şekilde görünürdü diyerek metne yaklaşması gerektiğini düşünüyorum. En azından bu öyküyü başkası yazsaydı ve ben okur olsaydım o şekilde yaklaşırdım.

          Cevapla

Bir cevap yazın Cancel reply

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Önceki Yazı

Mantık Atölyesi Ders Notları (3. Hafta)

Sonraki Yazı

Kral II. Leopold ve Kongo Soykırımı

İlgili Yazılar

  • 1

    Gerçek Kesit

    Mehmet Emir
    I. Uyananlar uydu. Paçasın...
  • Maske

    Mükerrem Mete
    Görmek bu değildi. Perde yoktu...
  • 3

    Döküntü

    Enes Can
    Rızk Çay Ocağı’nın emektar...
  • 1

    Aklın Odaları ve Saklı Huzursuzluklar

    Mehmet Erikli
    Gece yarısı. Ayağına doğru bir...
Facebook
Twitter
YouTube
Instagram

Edebifikir Radyo

Son Yorumlar

  • Edebifikir Radyo için eski bir radyocu
  • Edebifikir Radyo için Nazenin
  • Edebifikir Radyo için yemen illerinden
  • Edebifikir Radyo için Bilmesendeolur
  • Edebifikir Radyo için .
  • Edebifikir Radyo için muhibban
  • Edebifikir Radyo için EdebiFikir
  • Edebifikir Radyo için ,
  • Edebifikir Radyo için EdebiFikir
  • Edebifikir Radyo için .

Çok Okunanlar

  • Ayrılık Sevdaya Dahil
  • Doğruluk ve Gerçeklik
  • Türkçe Sözlükleri
  • Poetika Kelimesinin Tanımı ve Mahiyeti
  • Niçin Sevdiniz?
  • Suyum Unum Buğdayım
  • Ölüm Risalesi
  • “İyi de çocuk pencereden de düşebilir!”
  • Herkese Selam Sana Hasret
  • Genç Werther’in Acıları

Yazarlar

  1. Abdullah Karaca
  2. Adem Suvağcı
  3. Bahadır Dadak
  4. Bilal Can
  5. Celal Kuru
  6. Cüneyt Dal
  7. Davut Bayraklı
  8. Feyyaz Kandemir
  9. İbrahim Halil Aslan
  10. Mehmet Erikli
  11. Mehmet Raşit Küçükkürtül
  12. Mücahit Emin Türk
  13. Muhammed Furkan Kâhya
  14. Muhammet Emin Oyar
  15. Ömer Ertürk
  16. Ömer Can Coşkun
  17. Sizden Gelenler
  18. Süleyman Mete
  19. Sulhi Ceylan

Son Eklenenler

  • Radyo Dersleri: Hikem-i Atâiyye Şerhi

    Sulhi Ceylan
    23.01.2021

  • Aşkar’ın 57. Sayısı Çıktı

    EdebiFikir
    23.01.2021

  • Edebifikir Radyo

    EdebiFikir
    22.01.2021

  • Kendini Kandırmak Yahut Bir Şehrin Uyandırdıkları

    Muhammed Furkan Kâhya
    22.01.2021

  • Hitler’in Sahte Günlükleri

    Davut Bayraklı
    21.01.2021

Çok Okunanlar

  • Ayrılık Sevdaya Dahil
  • Doğruluk ve Gerçeklik
  • Türkçe Sözlükleri
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Derin Yapılanma
  • Poetika Kelimesinin Tanımı ve Mahiyeti
  • Niçin Sevdiniz?
  • İletişim
  • Suyum Unum Buğdayım

Kategoriler

  • 2050
  • 2119
  • Buz Gibi Ofsayt!
  • Cemil Meriç
  • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
  • Deneme
  • Dergi
  • Dosyalar
  • Edebifikir Haber Ajansı
  • Fikir
  • Günlük
  • Haber
  • Hatıra Saklama Ofisi
  • Haykırış
  • Hikâye
  • Hikmet
  • İsmet Özel
  • Karikatür
  • Kitap
  • Kitap Pusulası
  • Mektup
  • Mısra Güzeli
  • Nümayiş
  • Orada Neler Oluyor?
  • Poetika
  • Portre
  • Sezai Karakoç
  • Şiir
  • Sinema
  • Sorgulama
  • Söyleşi
  • Sözlük
  • Vasiyetim
  • Video

Sayfalar

  • Ana Sayfa
  • Derin Yapılanma
  • Dosyalar
  • İletişim
  • Racon
  • Sen de Yaz

Seçmeler

  • Lacivert: Kudüs: Semaya En Yakın Şehir

    By EdebiFikir
    36’ncı sayısında “Kudüs”...
  • Anasayfa
  • İletişim
Copyright 2017 - Tüm hakları Edebifikir.com'a aittir...