Yazılar:
  • Ölüm Var!
  • Üç Yüz Yirmi Altı Adım
  • Hal Bu ki
  • Sorgulama Dosyası: Ölüm deyince...
  • Ah Kılıcı - II
  • İlk Taşı Kim Atsın?
EdebiFikir logo
eylem bir kız ismi değildir!
  • Anasayfa
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Derin Yapılanma
  • İletişim
  • Kategoriler
    • Buz Gibi Ofsayt!
    • Deneme
    • Dergi
    • Edebifikir Haber Ajansı
    • Fikir
    • Günlük
    • Haber
    • Hatıra Saklama Ofisi
    • Haykırış
    • Hikâye
    • Hikmet
    • Karikatür
    • Mektup
    • Mısra Güzeli
    • Kitap
    • Nümayiş
    • Poetika
    • Portre
    • Söyleşi
    • Şiir
    • Sinema
    • Sokağın Nabzı
    • Sorgulama
    • Video
  • Dosyalar
    • Cemil Meriç
    • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
    • Devrim
    • İsmet Özel
    • Kitap Pusulası
    • Sâdî Şirâzî
    • Sezai Karakoç
    • Sözlük
    • Vasiyetim
    • Yenilgi
    • 2119
    • 2050
  • Anasayfa
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Derin Yapılanma
  • İletişim
  • Kategoriler
    • Buz Gibi Ofsayt!
    • Deneme
    • Dergi
    • Edebifikir Haber Ajansı
    • Fikir
    • Günlük
    • Haber
    • Hatıra Saklama Ofisi
    • Haykırış
    • Hikâye
    • Hikmet
    • Karikatür
    • Mektup
    • Mısra Güzeli
    • Kitap
    • Nümayiş
    • Poetika
    • Portre
    • Söyleşi
    • Şiir
    • Sinema
    • Sokağın Nabzı
    • Sorgulama
    • Video
  • Dosyalar
    • Cemil Meriç
    • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
    • Devrim
    • İsmet Özel
    • Kitap Pusulası
    • Sâdî Şirâzî
    • Sezai Karakoç
    • Sözlük
    • Vasiyetim
    • Yenilgi
    • 2119
    • 2050

Yetim-i Akran

Ömer Can Coşkun  |  15/07/2016  |  Kategori : Hikâye   |  Okunma:

1

Artık fotoğraflar da eskimiyor. Hepsi elektronik hapishanelerde mahkum. Aynı renk ve canlılıklarıyla. Solmuyor, yırtılmıyor, çürümüyorlar. Her bakıldığında insana hep dünyada kalacakmış hissi veriyor. Belki yıllar sonra bakıldığında zamanın ne çabuk geçtiğini anlatıyor ama zamanın sonlanacağını anlatmıyor.

Odanın duvarlarına asılı fotoğraflara bakınca fark ettim bunu. Büyük çerçeveli fotoğraflar, çerçevenin kenarına iliştirilmiş küçük fotoğraflar. Büyük çerçevede evin en yaşlısı olan dedemin vesikalık fotoğrafı. İki yanda çocuklarının birlikte çekilmiş fotoğrafları. Alt kısımlarda vesikalık fotoğraflarıyla torunlar. Ve hatta en büyük resimdeki dedemin başının üstünde gençlik yıllarının hatırası birkaç fotoğraf daha. Sadece tek fotoğraf çerçevesi ile bitmeyen, aynı düzende babaannemin, çocuklarının ve torunlarının olduğu diğer fotoğraf çerçeveleri. Hepsinin ortak noktası yıpranmış olmaları. O fotoğraftaki insanlar gibi. Fotoğraf çekildiğindeki canlılığını yavaş yavaş kaybetmiş, sararmış solmuş, bazı yerleri kırışmış, ve bir süre sonra insanoğlu gibi yok olmaya yüz tutmuş fotoğraflar. Eski fotoğraflar haykırıyor fani olduğumuzu, şimdilerde sonsuza kadar saklayacağımız ve hiç solmayacak fotoğraflara bakıyoruz.

Dedemin öksürüğüyle kendime geldim birden. Dedem her zamanki divanın üzerinde, ayaklarını uzatmış yan gözlerle televizyonu seyreder vaziyette olurdu her zaman. Bir eli başından hiç çıkarmadığı takkesinde. Ara ara takkesini oynatırdı. Mavi gözleri her güldüğünde kapanırdı. Bizi hep uzaktan severdi. Çok konuşmazdı. Ama hiçbir zaman bugünkü gibi derinden öksürdüğü olmazdı. Yine mavi gözleri kısıldı, ama bu sefer öksürükten. Televizyon açıktı fakat sesi sonuna kadar kısılmıştı. Bir yerlerde hareket eden, yalandan da olsa gülen insanları seyrediyordu, ama ne konuştuklarıyla ilgilenmiyordu sanki. Ya da konuşulan konuların aynılığından sıkılmıştı.

Bir fotoğrafına takıldı gözüm. Siyah beyaz. Dağın başında avlandıkları hayvanları pişirmeye hazırlanırken. Dedem mavi gözlerini fotoğraf makinasına dikmiş. Elinin altında bir radyo. Bir makamı ayarlamaya çalışıyor. Arkasında arkadaşları. Dedem oturur vaziyette dahi arkadaşlarından heybetli görünüyor. Dönüp baktım şimdiki hali ile arasında hiçbir fark yok. Hâlâ heybetli. Ama öksürmeye başladı mı, yüzündeki sevimlilik yerini azaba bırakıyor. Öksürdükçe başı öne eğiliyor, küçülüyor, küçülüyor…

Hastaneden dün çıkmış, hayatında hastane yüzü görmeyen adam. Doktor “yaşlılıktan” demiş. Bir gün müşahede altında tutmuşlar, sonra eve göndermişler. Babam “Ne olduysa son bir yılda oldu diyor. Erkek kısmı işi bıraktı mı, hastalıklar peşini bırakmaz. Adam dediğin ölene kadar çalışacak” dedi. Haklı olabilir. İnsan nefesini dinlemeye başladı mı küçük bir soruna takılır kalır.

“İyi misin?” diye sordurmuyor kimseye. Gurur yapıyor. Biraz ilgilenen olsa “Hasta değilim ben, varın gidin, beklemeyin başımda” diyor.

Sessizlik tüm evi sarmış. İnsan bu evde genç de olsa hasta olur. Dedeme hissettirmeden yardımcı olmak istiyorum. Belki biraz konuşsa benimle kendisini dinlemeyi kesse iyi hisseder diye sorular sormaya başlıyorum.

– Dede, biz ne zaman göçmüştük Bulgaristan’dan?

Başını çevirmiyor.

– 51.

Yılın tamamını söylese keşke. İnsanda yine de bir şüphe kalıyor.

– Sen kaç yaşındaydın göç zamanı?

– 12

– …

Yine aynı sessizlik gelip oturuyor odanın ortasına.

Ne kadar uğraşırsam uğraşayım. Hep kısa cevaplar. Tekrar hırıltılı nefesler. Sonra tekrar öksürükler.

Uzun bir öksürük nöbetinden sonra, soru sormaya da korkar oldum. Sanki nefesini daraltıyormuşum gibi hissettim. Oturduğum yerden pencerenin dışına aktı bakışlarım. Ben küçükken köyün dışında kalan asfalt yol köyün içlerine kadar girmiş. Tozu dumana katan toprak yol, koşarken ayakkabının içine giren taşlar yok artık. Arabaların hızla geçtiği zamanlarda eve dolan tozdan şikayetçi teyzeler de yok. Ama arabalar da yok. Köy sokaklarını dolduran çocuklar da, evlerin tam karşısındaki geniş düzlükte taştan kalelerde maç yapan gençler de. Eskiden köyler yokluk içinde idi. Bence asıl şimdi yokluk içine düşmüş.

Aklıma birden dedemin kahvede namaz öncesi sohbet ettiği arkadaşları geldi. Ezan vakti olmasına rağmen camiye gitmeyip namazını evde eda etmesini hastalığına bağladım. İlk sorulara verdiği cevaplardan ağzımın payını aldığım halde çekine çekine tekrar başladım soru sormaya:

– Dedem, Bekir Amca’yı göremedim kahve önünde, o nasıl?

– Göçeli bir ay oldu.

– Allah rahmet eylesin.

– …

Bu sessizlik tedirgin ediyor beni.

– Ya Muhtar Süleyman Amca?

– O da göçtü.

– Allah mekanını cennet eylesin.

– …

Fotoğraftakiler değil mi saydıklarım? Tekrar baktım fotoğrafa. Dedem radyo başında. Bekir Amca ile Muhtar Süleyman avladıkları hayvanları tutmuş birlikte poz vermişler. Halit Amca mangal ateşinin yanında. Halit Amca’yı da sorsam mı?

– Dede Halit Amca…

Sözüm dedemin öksürüğüyle kesildi. O da sözümü duymuş olacak ki eliyle onun da gittiğini anlatan bir işaret yaptı. Biz büyürken köy bomboş kalmış. Pencere üzerindeki yağmur damlaları gibi köyün insanları da yavaş yavaş akmış kabristana. Kabristan genişlemiş. Şehirler gibi sıkış pıkış olmuş. İnsanoğlu kuş misali diyorlar ya, en son konacağı dal belli olduktan sonra nereye uçarsa uçsun.
Yavaş yavaş ayağa kalkmaya çalıştı dedem. Kolundan tutup yardım ettim. Pencere kenarına kadar yürüdük. Oturdu. Pencereyi açtı. Temiz hava almaya çalıştı. Yanına oturdum. Gözlerini uzaklara dikmişti. Bir bekleyiş vardı gözlerinde. Mavi gözlerindeki canlılık yoktu artık. Bende baktım onunla birlikte uzaklara. Gözümü diktiğim yerde bir “yok”luk daha fark ettim. Altında gölgelendiğimiz, oyunlar oynadığımız, piknik yaptığımız ve hatta beni büyüten çınar ağacı yerinde yoktu. Sanki en önemli hatırasını kaybetmiş gibi kendimi tutamayarak sordum.

– Dede çınar ağacına ne oldu?

Gözü hâlâ uzaklarda.

– Kestiler… böcekleniyormuş… yerine… ne o?… “çardak” mıymış?… onlardan getireceklermiş… gölgelik….

– …

Bir dedeme baktım, bir eskiden çınarın olduğu noktaya. Dedemin duymasından çekinerek içimde dolaşan iki cümleyi tekrar edip duruyorum.

“Hey gidi koca çınar!”

“Hey gidi Ekrem Çavuş!”

Dedemden müsade alıp dışarı çıktım. Ayakkabılarım asfalta çarptıkça sinir bozucu bir takırtı yayıyordu. Ve hatta ayakkabıma taş girmemesine üzülüyordum içten içe. Açık pencereden dedemin öksürükleri duyuluyordu. Dedemin gözleri uzaklardaki birini bekliyordu. Belki de yakınlaşmıştı beklediği, bilmiyorum. Dedemin söylediklerine inanmamış gibi çınar ağacının bulunduğu noktaya bakıyorum tekrar tekrar. Dallarına tutunan çocukluğum çınar ağacından aşağı bırakıyor kendini. Koşa koşa toprak yola çıkıyor. Nefes nefese koşarken duruyor, ayakkabısındaki taşları temizliyor, sonra tekrar koşuyor.

Ömer Can Coşkun

Tweet

1 Yorum

  1. Ümit 25.07.2016 11:10:29

    Eskiden köyler yokluk içinde idi. Bence asıl şimdi yokluk içine düşmüş… harika bir tespit… dünyanın yavaş yavaş süregelen çürümüşlüğünün geldiği son noktayı görmek için köylere gidin …

    Cevapla

Bir cevap yazın Cancel reply

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Önceki Yazı

Elveda Milletsiz Devlet

Sonraki Yazı

Eskimez Pörsümez ve Ebedi Yeni

İlgili Yazılar

  • 1

    Ölüm Var!

    Tahir Tarık Balıkçı
    “Ölüm vaaaaaaaarr! Ölüm var...
  • 2

    Üç Yüz Yirmi Altı Adım

    Bilal Bahadır Kuzucuk
    Telaşla asansöre bindim. O kulak...
  • 1

    Hal Bu ki

    Ömer Can Coşkun
    Sokaklar, varı yoğu birbirine...
  • 2

    O Belde

    Tahir Tarık Balıkçı
    Ben, abim, yani Rimbaud, ablam yani...
Facebook
Twitter
YouTube
Instagram

Son Yorumlar

  • Ufacık Tefecik İçi Dolu Öykücük için Tarık Günersel
  • Ölüm Var! için Serhad
  • Sorgulama Dosyası: Ölüm deyince… için vefati
  • Üç Yüz Yirmi Altı Adım için Sağlık ocağı
  • Üç Yüz Yirmi Altı Adım için Birsen T.
  • Ankara Beni Bulsun! için General
  • Hal Bu ki için Biryolcu
  • Ah Kılıcı – II için serhat
  • Sorgulama Dosyası: Ölüm deyince… için Peder bey
  • Sorgulama Dosyası: Ölüm deyince… için Tahir Tarık

Yazarlar

  1. Abdullah Karaca
  2. Adem Suvağcı
  3. Bahadır Dadak
  4. Bilal Can
  5. Celal Kuru
  6. Cüneyt Dal
  7. Davut Bayraklı
  8. Feyyaz Kandemir
  9. İbrahim Halil Aslan
  10. İbrahim Orhun Kaplan
  11. Mehmet Emir
  12. Mehmet Erikli
  13. Mehmet Raşit Küçükkürtül
  14. Mücahit Emin Türk
  15. Muhammed Furkan Kâhya
  16. Muhammet Emin Oyar
  17. Ömer Ertürk
  18. Ömer Can Coşkun
  19. Şadiye Sare Kaplan
  20. Sizden Gelenler
  21. Süleyman Mete
  22. Sulhi Ceylan

Son Eklenenler

  • Ölüm Var!

    Tahir Tarık Balıkçı
    20.05.2022

  • Üç Yüz Yirmi Altı Adım

    Bilal Bahadır Kuzucuk
    19.05.2022

  • Hal Bu ki

    Ömer Can Coşkun
    18.05.2022

  • Sorgulama Dosyası: Ölüm deyince…

    EdebiFikir
    17.05.2022

  • Ah Kılıcı – II

    EdebiFikir
    15.05.2022

Kategoriler

  • 2050
  • 2119
  • Buz Gibi Ofsayt!
  • Cemil Meriç
  • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
  • Deneme
  • Dergi
  • Devrim
  • Dosyalar
  • Edebifikir Haber Ajansı
  • Fikir
  • Genel
  • Günlük
  • Haber
  • Hatıra Saklama Ofisi
  • Haykırış
  • Hikâye
  • Hikmet
  • İsmet Özel
  • Karikatür
  • Kitap
  • Kitap Pusulası
  • Mektup
  • Mısra Güzeli
  • Nümayiş
  • Orada Neler Oluyor?
  • Poetika
  • Portre
  • Sâdî Şirâzî
  • Sezai Karakoç
  • Şiir
  • Sinema
  • Sokağın Nabzı
  • Sorgulama
  • Söyleşi
  • Sözlük
  • Vasiyetim
  • Video
  • Yenilgi

Sayfalar

  • Ana Sayfa
  • Derin Yapılanma
  • Dosyalar
  • İletişim
  • Racon
  • Sen de Yaz

Seçmeler

  • Açık Deniz

    By Yahya Kemal Beyatlı
      Balkan şehirlerinde geçerken...
  • Anasayfa
  • İletişim
Copyright 2017 - Tüm hakları Edebifikir.com'a aittir...