Sana bu mektubu şuradan yazıyorum diye konum belirtmeyi isterdim ama buğday mı himmet mi sorusuna rant cevabı verildiği günden beri buraya ait değiliz zaten. Bu sebepledir ki ayaklarımın nereye bastığının bir önemi yok. Mektup dedim ama böyle bir başlangıcın sonu nereye varsın istiyorum, bilmiyorum. O yüzden mektubu geçelim, ikindi namazı sonrası her zamanki çay bahçesinde oturalım ve dünyanın faydalarından konuşalım. Şehri gören masada bekliyorum.
***
Geç kalmadın inşallah.
Gerçi yazmaya başlayamadığım o günden beri hiçbir şeye yetişemeyen benim, bunu neden sorun ediyorum ki. Neyse. Öyle ayakta kalma, geç otur şöyle. Ama bir dakika, dur! Böyle olmadı. Kestiiik. Sahneyi başa alıyoruz. Şimdi tekrardan yavaşça gir bahçenin kapısından, ibret nazarıyla bakarcasına oturduğum masayı bulmaya çalış ve yanıma doğru yaklaş. Tamam tamam, bırakıyorum muzipliği. Seninle oynamayacağım. Gel otur şöyle. Gel otur demek içindi bunca geri sarış çünkü gel otur demek, epeydir beklenendin, nerede kaldın demek. Geç otur ise burada olmanla olmaman arasında fark yok demek. O yüzden iskemleyi çek altına ve gel otur. Konuşmalıyız.
Biliyorsun, yol yorgunuyum. Ayrı ayrı tabaktan yemek yediğimiz günlerden aynı tabağa kaşık salladığımız günlere sefer etmek kolay olmadı. Bu bir tercih meselesi. Zaten asıl olup da zor olmayan ne var ki, benimki de soru işte.
Konuşmaya daldım, çay söylemeyi unuttum. Beyefendi! Bize iki çay lütfen.
Heh, ne diyordum. Tuhaf tuhaf bakma yüzüme öyle, buraya beni dinlemen için çağırdım seni, evet. Konuşan ve konuşacak olan benim, evet. Çünkü konuşmalıyız. İnsan konuşmayınca kayboluyor ya da kıyıya vuruyor. Bu yüzden konuşmak bir dalgakıran oluveriyor bazen. Kendi kendine de olsa.
Dinle bak, anlatacağım şeyler çok garip. Ya da ben hakikaten buraların yabancısıyım. Bu zaman zaman oluyor ki; evden dışarı çıkıyorum. Sesler renkler ve yüzler çeşitleniyor. Her yüzde farklı bir ruhun izi. İzlerin manaları ise derin. Ürküyorum. Bir yüzde gençlik hataları, bir yüzde isyan, diğerininkinde şahsiyet karmaşası ve belki de bir başkasında his kayması. Korkuyorum. Bir şeyin çeşitlenmesi her zaman için hayra alâmet olmuyor. Gördüğüm yüzlerdeki travma izleri genç yaşımı solduruyor. Bir kalp atışı gibi evi özlüyorum. Dört duvar ne zaman sevimli olur, kalabalıklardan kaçınca anlıyorum. Yüzlerden, izlerden ve seslerden eve koşuyorum. Ama bence kaçıyorum. Beni ürküten seni dertlendirmiyor belki, anlamaya çalışıyorum. Bu korku sahih, bu kaçış hakikat! İnan. Sadece dön ve etrafına bak.
Şeker eridiği halde çayı karıştırmaya devam ettiğine göre abarttığımı düşünüp anlamamazlığa veriyorsun hatta belki de insana haksızlık ettiğimi düşünüyorsun. Bir düşünelim. İnsan insanı afallatansa eğer, bunun inkâr edilecek yanı var mı? Afalladım diyorum. Kapı önümüz yok oldu, sokak bitti, şehir daraltıyor. Anlıyor musun? Evet Allah’ın arzı geniş ama daralıyor olmak bizim suçumuz. Bu sarsıntı artçı değil, yerli. Daim, diri.
Sakin ol ve modernizm diye karalama yaptığın o kağıdı yavaşça yere bırak. Her yükü üstümüzden modernizm diyerek atamayız. Bunun adı dağ bayır günah keçisi aramaktan başka bir şey değil. Bunu yapma. Annen yer sofrasından aldığı bereketi ömrüne yayarken sırtını yaslayarak oturduğun ve şükürsüz kalktığın masada yemek yemek senin tercihindi. İp, yemeklerin ayrı tabaklarda sunulmaya başlamasına itiraz etmediğinde koptu aslında. Hatırla, bir sofraya kırk derviş nasıl sığmış, müminin artığı neden şifaymış? Böyle diyorum diye başını öne eğip kızma bana. Sana söylüyor olsam da aslında kendimedir sözüm. Sadece hatırla ama, unutma.
Böyle yemekten bahsedince, her gece yastığa başını koyduğunda midesini dolu görmek için gün boyu koşuşturan insanı hatırladım. Yeşil ışıkta şöyle bir durup suretlere ve adımların ne dediğine baktığımda, kavimler göçünün aslında yirmi birinci yüzyıldaki insanların eliyle başladığını düşünüyorum. Ne için? Biraz daha rahat yaşamak için. Heyt be! Nasıl kutlu bir sebep değil mi? Biraz daha rahat yaşamak, biraz daha insandan uzaklaşmak, biraz daha kendinde asimile olmak için. Canım yirmi birinci yüzyıl insanı gidişlerin gelişlerin bile hüsran! İnsan batıya gide gide doğuya ulaşırmış ama biz, birbirinin koşturmacasına maruz kalan insanlar olarak bir yere ulaşamıyoruz. Dön dolaş yine kendi ayağına takıl. Kendini yarala. Ama zaten insan, bile isteye ayağını demir çitlere takıp onun acısından kurtulmak için yine bile isteye elini dikenli dallara uzatan değil mi? Bir ızdırabı yok saymak için kendine yeni bir ızdırap satın almak. Niçin? Şifa için mi? Hayır. Sadece unutmak için. Kendi kendine çarpmışlığın çıkmazından kurtulmak için.
Yok yok, dilim damağım kurumadı ama kalbimden kaçarken nefes nefese kaldım, doğru. Kalkalım mı masadan? Hayır. Burada niyaza duralım ve insan olmanın hangi soru peşinde koşmakla, hangi sevginin pervanesi olmakla, hangi aşın üzerinde adımızı aramakla elde edildiğini öğrenmek için Allah’tan yardım dilenelim. Bizi yeryüzünde neye memur kılmış, mesai saati bitmeden öğrenelim.
Yoksa sen bana, ben sana maruz kalmaya devam edeceğiz ve bu bizi yıpratacak.
Çayları tazeleyelim mi demekten imtina ediyorum çünkü tadı kaçmış bir ahval üzeresin. Galiba susmalıyım. İktifa etmiyorum ama, sadece ara veriyorum. “Bütün derdin insanla be!” diyebilirsin, haklısın da. Ama insanı dert etmeyip neyi dert edinirsem kendime ulaşabileceğim? Cebimdeki adreslerden umut kalmadı diyen kimseyi duyuyor musun? Ben duyuyorum.
***
Sana bu mektubu yazarken, sen nerede ve hangi sorunun peşindeydin bilmiyorum ama bu mektup eline ulaştığında zarfın üzerindeki ricayı cana minnet bil, sadece aç ve oku. Çünkü okuman, beni anlar gibi olmanın işaret fişeği olacak.
Bu arada, dertliye imlâ sormayı unuttular. Şehri gören masanın iki çaylık diyetini ödeyiver ömrüne bereket.
Selametle.
Zeynep K.
11 Yorum