Yazılar:
  • Geçmiş Zaman Sancısı
  • Küçüklüğümün Sayrılarevinde Yangın
  • Peri Masalı Felakete Dönüşürse
  • Yahyâ’ya Mektup - 4
  • Edebifikir Anketi: Abdullah Yalın Karadağ
  • Olağan Hikâye’nin Dördüncü Sayısı Çıktı
EdebiFikir logo
eylem bir kız ismi değildir!
  • Anasayfa
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Derin Yapılanma
  • İletişim
  • Kategoriler
    • Buz Gibi Ofsayt!
    • Deneme
    • Dergi
    • Edebifikir Haber Ajansı
    • Fikir
    • Günlük
    • Haber
    • Hatıra Saklama Ofisi
    • Haykırış
    • Hikâye
    • Hikmet
    • Karikatür
    • Mektup
    • Mısra Güzeli
    • Kitap
    • Nümayiş
    • Poetika
    • Portre
    • Söyleşi
    • Şiir
    • Sinema
    • Sorgulama
    • Video
  • Dosyalar
    • Cemil Meriç
    • İsmet Özel
    • Kitap Pusulası
    • Sezai Karakoç
    • Vasiyetim
    • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
    • Sözlük
    • 2119
    • 2050
    • Devrim
    • Yenilgi
  • Anasayfa
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Derin Yapılanma
  • İletişim
  • Kategoriler
    • Buz Gibi Ofsayt!
    • Deneme
    • Dergi
    • Edebifikir Haber Ajansı
    • Fikir
    • Günlük
    • Haber
    • Hatıra Saklama Ofisi
    • Haykırış
    • Hikâye
    • Hikmet
    • Karikatür
    • Mektup
    • Mısra Güzeli
    • Kitap
    • Nümayiş
    • Poetika
    • Portre
    • Söyleşi
    • Şiir
    • Sinema
    • Sorgulama
    • Video
  • Dosyalar
    • Cemil Meriç
    • İsmet Özel
    • Kitap Pusulası
    • Sezai Karakoç
    • Vasiyetim
    • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
    • Sözlük
    • 2119
    • 2050
    • Devrim
    • Yenilgi

Yahyâ’ya Mektup – 4

Celal Kuru  |  06/04/2021  |  Kategori : Mektup   |  Okunma:561

1

Yahyâ, yapıp ettiğimiz şeylerin anlamına dair bir misalle başlamak istiyorum. Haftada bir buluşup sohbet ettiğimiz bir arkadaşım her defasında mekân olarak Eyüp Sultan’ı tercih ederdi. Ben de ona itiraz etmez her hafta küçük bir çay ocağında buluşurduk. Tekdüzeliği sevmeme rağmen, daimî aynı yerlere gelmek canımı sıkmış olmalı ki, neden sürekli buraya geliyoruz, senin için özel bir anlamı var mı, diye sorduğumda, hayır bir sebebi yok, demişti. Ama ben de takıntı haline gelmiş olacak ki sürekli altını kurcalamaya başlamıştım. Konuştukça açıldı. Açıldıkça meselenin hakikati ortaya çıktı. Arkadaşımın sevip de ayrı şehirlere savrulduğu kadının bu şehirde yalnızca bu semtte akrabası vardı ve ola ki bu şehre gelmesi durumunda kalacağı tek yer burasıydı ve bu şehirde karşılaşma ihtimalinin en yüksek olduğu yer de Eyüp Sultan’dı.

Yahyâ, birkaç gün önce “Ağabey” dediğim bir büyüğüme yazdığım mektup ortak bir tanıdık vasıtasıyla iade edildi. Mektubun geri gönderilme sebebi olarak da kendisine karşı eski muhabbetimin olmadığı hissi imiş. Belki bu bir imtihandı. Eğer mektubu kabul edersem haklı çıkacaktı. Hiç itiraz etmeden aldım mektubu. Çünkü dostluklar imtihan kabul etmez. Beş yıl evvel yazıp gönderdiğim bu mektubu okuduğumda şaşırıp kaldım. O zamanki yazan adamla şimdi okuyan adam arasında ruhen ve zihnen hiçbir ortak nokta yoktu. Bu hadiseden sonra acaba bu yazdıklarımın akıbeti ne olacak, yıllar sonra bu mektupları okurken neler hissederim diye düşünmeye başladım. Oysa mektup yazarken düşünmek, samimiyetten uzaklaşmak demektir.

Yahyâ, uzun zamandır okumak, yazmak, kitap tavsiye etmek, edilen tavsiyelere uymak ve okuduklarım üzerinde fikretmeyi düşünüyorum. Bunların hepsini bir gün zihnimde oturabilirsem uzun uzadıya sana yazmak isterim ama şimdilik sadece değinmekle geçeceğim. Okumak nedir diye sorarsan, benim için okumak, öze dönmektir. Bir dostumla bir mecliste bu mesele üzerine tartışmıştım. Okumanın insanı ileriye değil, geriye götürdüğünü savunmuştum. O gün kendimi iyi ifade edemediğim için söylediklerim tesir etmemişti ve susmak zorunda kalmıştım. Belki aynı tecrübeleri yaşamamıştık ve aynı düşünceleri paylaşmamız da pek mümkün görünmüyordu. Çünkü ben Koca Yunus’ta yuğmak kelimesini okuyunca, sekiz yaşıma dönüyor ve nenemin (anneannemin) sabah uyandığımda “yüzünü yuğdun mu oğul?” sorusunu işitiyorum. Ve bu ses beni başka hatıralara yönlendiriyor. Misâl, nenem yatmadan önce hiçbir kabın ağzını açık bırakmazdı. Sebebini sorunca da “Evladım, içine şeytan işer.” derdi. Ayrıca gece aynaya bakılmasını, yer süpürülmesini de hoş karşılamaz, bunların fakirlik getireceğini söylerdi. Ben de bunların koca karı masalı olduğuna inanır ve pek kulak asmazdım. Ta ki klasik metinlerde bunları okuyuncaya değin. Bir de her sabah güneş doğmadan önce kalkar, dış kapıyı açar, üç ihlas bir fatiha okurdu. Bunun da sebebini şöyle açılardı: “Oğul, insanın rızkı, kısmeti seher vakti kapıya gelir, güneş doğana kadar beklermiş, eğer kapı açılırsa içeri girer, kapalıysa geri dönermiş.” Bu âdeti annem ve babam da hâlâ devam ettiriyor ama ben çok bilmiş ise eriniyorum. Âh hep arzuladığımız koca karı imanı. Onu da kapımızdan çeviriyoruz. İşte böyle Yahyâ. Her okuduğum metinde ileriye değil, geriye gidiyorum. Bunu fikri bir temele oturabilirsem gene yazacağım inşallah. Bir de kitap tavsiyesinden sakınmak ve zikirsiz fikir üzerine de bir şeyler karalamaya çalışacağım. Ya Nasip!

Yahyâ, Buhara Gönüllüsü Şevket abi vardı. Bembeyaz sakalları, dinginliği, vakarı, büyüklere sadakati insanda hayranlık bırakır ve doğrudan cezbederdi ve de insanda kendisiyle konuşma isteği uyandırırdı. Konuşmaya başlayınca da büyük bir hayâl kırıklığı olurdu. Her sohbette hemen hemen aynı şeyleri anlatır, namaz kıldırırken dili dönmediği için bariz tecvit hataları yapar bu da insanlar arasında dedikoduya sebebiyet verirdi. Özellikle iyice yaşlanıp gözleri zayıf görmeye başlayınca kitaptan okuduklarını da kekeleyerek okumaya başlamıştı. Bu da daha can sıkıcı bir hâl alıyordu. Ben dâhil birçok kişi bundan şikâyet ederdik. Yaşının verdiği tecrübeyle olsa gerek arkasından konuşulanları, bıyık altından gülenleri hisseder ama hiçbir şey söylemezdi. O büyük bir sadakatle verilen emri yerine getirmekten başka bir şey düşünmezdi.

Günler böyle akıp giderken bir gün hastaneye kaldırıldığını işittim. İki gün sonra da evine göndermişlerdi. Akciğer kanseri olduğu ve bir-bir buçuk ay ömrünün kaldığını öğrendiğimde o eleştiren birkaç kişiyle birlikte riyakârca ziyaretine gittik. Şevket abi bedenen bitik bir hâldeydi ama ruhen acayip bir zindelik içindeydi. Konuşmaya başlayınca o kekeleyerek konuşan, sürekli aynı şeyleri anlatan abi gitmiş de yerine başka birisi gelmişti sanki. Öyle bir sohbet veriyordu ki değme hatipler bu üsluba erişememiştir. Böyle tane tane, kendinden bir şey katmadan, geldiği gibi anlatıyor, sohbet su gibi akıp yolunu buluyordu. Bu durum dilden dile dolaştı ve bütün ilçe haberdar oldu. Peyderpey insanlar ziyaretine gidiyor, sohbetinden istifade ediyor, şaşkınlıktan apışıp kalıyorlar ve iyileşmesi için dua edip bir ân önce sohbete başlamasını bekliyorduk.

Son ziyaretine gittiğimizde, bana öyle şeyler gösterildi ki şimdi size anlatsam hiçbiriniz inanmaz ve bana deli damgası vururdunuz. Onun için insanların akıllarının yeteceği kadarını anlatmakla yetiniyorum, demişti. Bu sohbetten üç gün sonra da vefat etti. Aradan üç yıl geçmesine rağmen hâlâ etkisinden kurtulamadım.

Bu meseleden sonra fark ettim ki asıl iş bilmek değil, bildiğinle amel etmek. Nice ilim sahibinin geçmişine ve bugününe şahit olmaktayız. Yahyâ, bu söylediklerimle sakın cahilliği övdüğümü sanma. Benim kastım ümmîleşme. Yani annenden doğduğun ilk günkü hâline, o safiyete ulaşabilmen ve en sonunda şu alçaltılmış dünyadan cennete yükselmendir.

Yahyâ, bunca okumaktan bahsetmişken, eğer bir gün Körleşme‘yi okursan, nasıl yavaş yavaş yenildiğimizi, bu yenilgiye gözlerimizi kapatarak, kör taklidi yaparak nasıl karşı koymaya çalıştığımızı ve bu çabanın bizi nasıl komik bir hâle düşürdüğünü daha iyi fark edeceksin. Bu farkındalık da seni incitmekten başka bir işe yaramayacak.

Celal Kuru

Tweet

1 Yorum

  1. körlük 12.04.2021 11:43:25

    gerçekten de yapıp ettiğimiz seçtiğimiz beğendiğimiz ve nefret ettiğimiz her şeyin bir sebebi var aslında. sevgide bu yumuşak gerçekleşirken yıkıcı duygularda daha sert oluyor. mesela nefret. insanın -kendisine veya başka bir şeye karşı- çözemediği ve süregiden nefret duygusu, dışarda benzer bir nokta bulduğunda hemen yapışıyor ve bu yıkıcılık o başka şeylere de aktarılıyor. çözülemeyen tüm içsel çatışmaların insanı esir eden bir yönü var. insan önce kendisini sonra da başkalarını affetmesini öğrenemeden olmayacak galiba. sevgi güzel şey, nefret gibi duygularda ise durum böyle sert ve boğucu oluyor.
    aslında belki de şöyle ki biz hep eskiyi yeniye aktararak anlam dünyamızı kuruyoruz. çok ender durumlar dışında da kimse kimse ile aynı tecrübeyi yaşayamadığı için herkesin anlamı kendine has oluyor. geçmişin tüm yükünden kurtulmaksa insanın kendisini aşması yani özgürleşmesi anlamına geliyor olabilir. böyle bir hâli düşünmesi bile güzel!

    Cevapla

Bir cevap yazın Cancel reply

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Önceki Yazı

Edebifikir Anketi: Abdullah Yalın Karadağ

Sonraki Yazı

Peri Masalı Felakete Dönüşürse

İlgili Yazılar

  • Yahyâ’ya Mektup – 3

    Celal Kuru
    Yahyâ, altı yıl evvel uzun bir...
  • Dizdara Savrulan Gülleler: Seyfullah’a Mektup

    Sizden Gelenler
    seyfullah; gel seninle yazarak...
  • 5

    Birilerinin Suyu ve Ateşi Olmak

    Sulhi Ceylan
    Sevgili Meryem; Salih Mirzabeyoğlu,...
  • 3

    Gemileri Yakmak

    Sulhi Ceylan
    Sevgili Elif; Mektubuma bir itiraf...
Facebook
Twitter
YouTube
Instagram

Edebifikir Radyo

Son Yorumlar

  • Geçmiş Zaman Sancısı için İhsanbul
  • Yahyâ’ya Mektup – 4 için körlük
  • Midye Karanlığı için Bilmesendeolur
  • Mutlu Olma Sakın için bu havaya bir attar dükkanı
  • Midye Karanlığı için EdebiFikir
  • Midye Karanlığı için sümeyye
  • Midye Karanlığı için Dilşad
  • Kitap Ödüllü Absürt Test için Galip
  • Edebifikir Anketi: Yunus Emre Özsaray için Abdullah Yalın
  • Kitap Ödüllü Absürt Test için ihsan

Çok Okunanlar

  • Ayrılık Sevdaya Dahil
  • Türkçe Sözlükleri
  • Doğruluk ve Gerçeklik
  • Poetika Kelimesinin Tanımı ve Mahiyeti
  • Niçin Sevdiniz?
  • Suyum Unum Buğdayım
  • Ölüm Risalesi
  • “İyi de çocuk pencereden de düşebilir!”
  • Herkese Selam Sana Hasret
  • Genç Werther’in Acıları

Yazarlar

  1. Abdullah Karaca
  2. Adem Suvağcı
  3. Bahadır Dadak
  4. Bilal Can
  5. Celal Kuru
  6. Cüneyt Dal
  7. Davut Bayraklı
  8. Feyyaz Kandemir
  9. İbrahim Halil Aslan
  10. Mehmet Erikli
  11. Mehmet Raşit Küçükkürtül
  12. Mücahit Emin Türk
  13. Muhammed Furkan Kâhya
  14. Muhammet Emin Oyar
  15. Ömer Ertürk
  16. Ömer Can Coşkun
  17. Sizden Gelenler
  18. Süleyman Mete
  19. Sulhi Ceylan

Son Eklenenler

  • Geçmiş Zaman Sancısı

    Sizden Gelenler
    09.04.2021

  • Küçüklüğümün Sayrılarevinde Yangın

    Sizden Gelenler
    08.04.2021

  • Peri Masalı Felakete Dönüşürse

    Adem Suvağcı
    07.04.2021

  • Yahyâ’ya Mektup – 4

    Celal Kuru
    06.04.2021

  • Edebifikir Anketi: Abdullah Yalın Karadağ

    EdebiFikir
    05.04.2021

Çok Okunanlar

  • Ayrılık Sevdaya Dahil
  • Türkçe Sözlükleri
  • Doğruluk ve Gerçeklik
  • Poetika Kelimesinin Tanımı ve Mahiyeti
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Niçin Sevdiniz?
  • Derin Yapılanma
  • Suyum Unum Buğdayım
  • Ölüm Risalesi

Kategoriler

  • 2050
  • 2119
  • Buz Gibi Ofsayt!
  • Cemil Meriç
  • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
  • Deneme
  • Dergi
  • Devrim
  • Dosyalar
  • Edebifikir Haber Ajansı
  • Fikir
  • Genel
  • Günlük
  • Haber
  • Hatıra Saklama Ofisi
  • Haykırış
  • Hikâye
  • Hikmet
  • İsmet Özel
  • Karikatür
  • Kitap
  • Kitap Pusulası
  • Mektup
  • Mısra Güzeli
  • Nümayiş
  • Orada Neler Oluyor?
  • Poetika
  • Portre
  • Sezai Karakoç
  • Şiir
  • Sinema
  • Sorgulama
  • Söyleşi
  • Sözlük
  • Vasiyetim
  • Video
  • Yenilgi

Sayfalar

  • Ana Sayfa
  • Derin Yapılanma
  • Dosyalar
  • İletişim
  • Racon
  • Sen de Yaz

Seçmeler

  • 4

    İsminin Baş Harfleri

    By Sinem Çağlancı
    Zaman kıyılır insan dikilir yaralar...
  • Anasayfa
  • İletişim
Copyright 2017 - Tüm hakları Edebifikir.com'a aittir...