Bu aralar, canımızın sıkılmasına sıkıldık. Hepten içimiz bunaldı. Dağlara çıkasımız, denize kendimizi atasımız, hatta hatta metrobüs yolunda hiç durmadan koşasımız geldi. Biz de bilmiyoruz neden böyle olduğumuzu. Bu düşünceler içindeyken şöyle bir eylem yapmanın, var olmanın gereği olduğuna karar verdik. Evet, var olmak sürekli eylem halinde olmayı gerektiriyordu. Yine var olmak, teyakkuz hâli içinde, hüzün yağmurlarında gelmeyecek olanı beklemeyi gerektiriyordu.
Ve beklemeye karar verdik. Bu cumartesi, Kadıköy’de “Gelmeyecek Sevgiliyi” beklemeye karar verdik. Bir gözümüz denizde, diğer gözümüz “Gelmeyecek Sevgilide” rıhtımda bekleyeceğiz. Biliyoruz gelmeyecek ama gelmeyeceğini bile bile beklemek bile güzel. O halde sizde gelin beraberce, yağan karların altında “Gelmeyecek Sevgiliyi” bekleyelim. Belki de gelmez.
Beklemek bildiğiniz gibi bir erdemdir. Önemli olan beklemektir ve en önemlisi de beklenilecek bir şeyler bulabilmektir. Beklemekten korkmuyoruz, çorak bir toprağın yağmuru beklemesini, giden sevgilinin bir daha gelmeyeceğini bilmemize rağmen beklemenin güzel bir şey olduğunu bilerek bekleyeceğiz.
Tüm beklemeleri önemli sayarak beklemeye alıyoruz. Konuşurken, bizi aniden cep telefonunda beklemeye alanlara karşı bir sempatimiz var. Çünkü biz beklemeyi çok iyi yapıyoruz.
Bize en çok yakışan oluyor “Sevgiliyi beklemek.” Bir otobüs terminalinde, öylece, kalabalık insan kitleleri arasında beklerken çoğalıyoruz. Geldi diyoruz mesela, bir rıhtımda karşımıza çıkıp beliriveriyor. Bir tren istasyonunda ya da. Beklemek diyoruz. Bunu can sıkıntısına bir antibyotik sayarak, tüm yağlarımızı dondurmaktan koruyacak heyecanı saklıyor içinde çünkü. Beklemek, bu yüzden bizim için antifiriz gibi bir şey oluyor, bu kış soğuklarında.
Sizi beklemeye çağırıyoruz. Beklenilecek bir şeyler bulmak adına. Bekleyelim. Beklemenin bir erdem olduğunun farkına vararak.
Son Yorumlar