Bilal Can, şair ve ses konusunu irdeliyor…
***
xxvııı.
Kendini arayan sesim var. Kendiliğini ortaya çıkıp daha gür seslenecek… Sesini bulan tüm şairler gibi evveliyatında gizli olan bu aşama her şair gibi benim de temel derdim. Sesini bulmak.
xxıx.
Sesini bulamayan şairlerin, aradığı başka bir şeydir bana göre. Bu arayış eğer amacına ulaşmışsa ses ikinci plana düşebilir. Fakat bana göre şiirin rengini elde edebilmek için şairler kendi seslerine ulaşabilmeleri gerekiyor. Bu onların şiir yazarken temel niyetleri olmalı. Çünkü ses, şairin, şiirindeki parmak izidir ve bu iz olmadıkça şiirleri diğer sesini bulmamış şairlerin şiirleri arasında kaybolmaya mahkûmdur. Bu yüzden şair öncelikli olarak kendi sesini bilmeli, tanımalı ve eserlerini ortaya koyarken bu sesini o eserlerine işlemeli.
xxx.
Ses, parmak izidir dedik. Şiirin temel saç ayaklarından biri olan ve üzerinde konuşulan asıl gerekçe buradan baş gösterir. Şiirin rengini, duruşunu, yankısını, anlamını ortaya koyacak bu ses, şiirin kapsamını da belirler. Çünkü ses bir bakıma şairin muhayyilesini de yansıtandır. Toplumsala bakışının yegâne yansıtıcısı olan bu özellik şiirin içerisinde, ancak iyi şiir okuyucuları tarafından fark edilebilecek ayırt edici bir özelliktir.
xxxı.
Sesimi arıyorum duyan var mı?
xxxıı.
Ses, odur ki duvarlara çarpa çarpa büyür. Sesi büyüten kavgadır, amaçtır, harekettir. Kavgası olmayanın, davası olmayanın sesi olmaz. Bir ses ancak bir gayeye yaslanırsa büyür ve bazen bir slogana bürünür. O zaman ses, yankısını bulacak bir kulak, bir duyumsama bulacaktır. Bu duyumsama muhataptır. Buna talip olan ise yankılanan o sesin nirengi noktasını kalbinde hissedecektir.
xxxııı.
Sesin rengine bürünen gaye, murat, dava, şairin aksiyon düşüncesinden kaynaklanır. Şair, tereddüd halini unutmayandır. Şair, şaşırma durumunu kendinde tutandır. Bu şaşırma durumu “hayret” olarak da anlam kazanabilir. Hayreti arttıkça dünya üzerine, kendi üzerine, yaşadığı toplum üzerine düşünceler, sezinler, görüşler sunarak şiirini şiirine hazır kişilere sunar.
Son Yorumlar