15 yıldır cenaze aracı şoförlüğü yapan Hasan Bey ile Edebifikir okurları için söyleşi yaptık. Ölüm ensemizde…
***
Sizi tanıyabilir miyiz?
İsmim Hasan. Uşaklıyım. 40 yaşındayım ve 15 yıldır özel sektörde ve kamuda cenaze aracı kullanmaktayım. Evliyim, 1 erkek çocuğum var.
Bu mesleğe nasıl başladınız?
Tamamen tesadüfen girdim. Bu mesleği yapan bir arkadaşımın tavsiyesi ile başladım ve devam etti gitti.
Cenaze aracı sürmek nasıl bir duygu?
Cenaze aracı kullanmak normal bir aracı kullanmaktan öte bir şey. İnsanların en acılı gününde hassasiyet gösterilmesi gereken, ince çizgide yürüyen bir iş. Sürekli empati yapmak gerekiyor. İnsanlar, normalde öyle olmamalarına rağmen çok fevri ve sert olabiliyorlar.
Biri mesleğinizi sorduğunda cenaze aracı sürücüsüyüm dediğinizde nasıl tepkiler alıyorsunuz?
Mesleğimi soran insanların şaşırdığı oluyor. Ama bulunduğum çevrede herkes bu işi yaptığımı biliyor ve aslında ben bu işle bütünleştim diyebilirim.
Yıllardır anlatılır, bazı cenazeler çok ağırdır (günahkâr) ve bu sebeple araba hızlı gidemez ama bazı cenazeler ise hafiftir (iyi insan) ve araba son derece rahat gider. Bu doğru mu yoksa bir efsane mi?
Bu sorunun cevabını kendi içimde de çok sorguladım ve benzeri durumlar yaşadım. Bazen aynı yolu çok hızlı gittiğimi hissetsem de bazen de hiç bitmeyen bir yol gibi hissettiğim oluyor. Ama bunun sebebini bilmiyorum.
İlginç bir hatıranızı anlatır mısınız?
Beni en etkileyen olaylardan birincisi Soma faciası idi. İnsanların ne kadar büyük acılar çektiklerine ortak olup şahitlik ettim. Rabbim böyle faciaların yenilerini göstermesin. Bir diğer olay ise bir gencin cenazesini babasıyla birlikte naklederken yaşadım. Baba, acısının büyüklüğünden evladının öldüğünü unutup eşini aradı ve çocuğumuz eve geldi mi diye sordu. Bu, beni çok derinden üzmüştü.
Bunca zamandır cenaze aracı sürücülüğü yapıyorsunuz. Ölümle bu kadar içiçe olmak nasıl bir duygu? Bunun hayatınıza etkileri neler?
İşimiz kolay değil, bu işi yapanlar sadece bizler de değiliz. Gassalından mezar kazıcısına, şefinden müdürüne bir ekip işi ve zor bir iş. Ancak manevi hazzı da çok yüksek; insanlara acılı anında hizmet etmek, yol göstermek, üstlerindeki acı yükünü biraz olsun alabilmek muazzam bir haz. Onun için ne kadar yorulsak da maneviyat işimizi kolaylaştırıyor ve dara düştüğümüzde Rabbim hep bir çıkış yolu gösteriyor.
Trafikte iken diğer araçlar size yol veriyor mu?
Bu durum mesleğe başladığımda çok daha iyiydi ama genelde yol veren, saygı gösteren insan sayısı azımsanmayacak kadar çok. Köylerde bile hâlâ yaşlı insanlar ayağa kalkar, hazırolda durur, cenaze geçene kadar kıpırdamaz.
Cenaze olmadığında nerede bekliyorsunuz? Arkadaşlarınız ile sohbetleriniz genelde ölüm üzerine mi oluyor?
Cenaze olmadığı zamanlarda müdürlüğümüzde şoför odasında bekliyoruz. Cenazelerden konuştuğumuz olsa da genelde güncel konulardan bahsediyoruz.
Ölümden korkuyor musunuz?
Ölümün yüzü soğuk muhakkak. Herkes kadar ben de tedirginlik içindeyim. Rabbim hayırlı ömür, hayırlı ölüm nasip etsin cümlemize.
Sonuçta her insanın bedenini böcekler yiyecek değil mi?
Böcekler mi, balıklar mı, kuşlar kurtlar mı yer… nasip işi. Çok çeşitli şekillerde ölmüş insanlar gördüm meslek hayatım boyunca. Rabbim hayırlısını versin.
Arabaya bindiğinizde son gaz gidip tüm arabaları geçme isteğiniz oluyor mu?
Mümkün olduğunca kurallara riayet etmek için elimden gelen çabayı gösteriyorum. Geçiş üstünlüğümüz olmadığı için kurallara uygun hareket etmek zorundayız.
Bir gün kendinizin de bir cenaze aracı ile son yolculuğunuza çıkacağınızı düşündüğünüzde neler hissediyorsunuz?
Ölümümün hayırlı olmasını diliyorum hep. İnşallah bir arabayla taşınmakta nasip olur. Ölüm, doğum gibi en büyük gerçeğimiz.
Son olarak, Edebifikir okurlarına bir mesajınız var mı?
Edebifikir okuyucularını sonsuz muhabbet, sevgi ve saygıyla selamlıyorum. Herkese hayırlı ömürler, hayırlı ölümler nasip olsun diyorum.
Edebifikir
1 Yorum