Âyin

 

bir pazar sabahı

hristiyan bir ayinin içinden

ellerim Allah’ın ellerinde geçsem

beni o koruyacak tüm bâtıllardan

İsa Allah’ın oğlu değil kuludur desem

 

konuşsam birden korkusuzca

ikonların yüzüne çarpsa sözlerim

papaz bir mumun gölgesine sığınsa

elimde İsa’dan kalan muştu meşalesi

Allah desem sökülse çarmıhtan çiviler

 

İstavroz çıkarsa bir kadın korkuyla

Tek’ten uzaklaştıkça korkuları artacak

İsa çıkıp gelse İbrahim dese İbrahim

Ellerim İbrahim’in baltası olsa

ayırsam Hak ile batılı Allah’la

 

Meryem’in ellerinden bir rüzgâr esse

mumlar sönse papaz karanlık içinde karanlık

korkular artsa sonra insana tapan insanda

gözlerimin içinde Hak’tan gelen bir aydınlık belirse

dik ve vakur bağırsam; “lâ ilâhe illallah”