Eşyaya suret verip kendine perde yapan
Allah’ın adıyla
Gördüm, ins cinne top oynamasını öğretiyordu.
Ellerim, zamandan hızlı koşan yıllara dokununca
Sana seslendim: İnsan bir serap mı Rabbim?
Günahın rüyasını gördüm,
Uyanıp izlerini yüzümden sildim
Çatlayan sabır, kuduran öfke ve ar
Neye tamah ettiysem ona dönüştüm.
Suların dönerek çukurlaştığı yerde
Umudun gırtlağına, duvarın dibine çöktüm
Aşınmış duygular ve dayatılan kimlikler
Rabbim; sırtımı kalabalığa döndüm
Alnımdan sızan kanı kanla siliyor
Durup durup kendime darılıyorum
Rabbim, sopsoğuk kalbimin kıyısına
Yaralı mayınlar döşedim.
İnsansız kelimelere
Varlıkla yokluğun tam ortasına
Rabbim sen biliyorsun
Beni en derine…
Sulhi Ceylan
(Yedi İklim Dergisi, 370. sayı)
Son Yorumlar