Kuyu

“Ben” yani evvela kendinin kuyusu
Pejmürde bir duruş; yaşamaktan çok bilmekten yana
Kerpiç duvarları modası geçmiş sanan
Kentte kendini eskitmiş bir genç kadar bilmeceli
Sırrını yanmakta arayan bir tütün kadar aceleci
Ah siz,
Siz yani hiçbir teraziye gelmeyen doğrular
Kabul doğrularım.

Geceyi aralayan ellerimiz  yok
Kanatlarına
Güvenmişliği boşa çıkmış
Bir kuş kadar tedirginim
Ah siz,
Siz yani bir dalın sıyrılan
kabuğu sonrası kadar çıplak;
aldanmışlıklar
Kabul aldanmışlıklarım

Şimdi ne yana dönsek
Evriliyor yalnızlıklar
Gündüzleri bir sis perdesi
Açmıyor şakaklarımızda güneş
Yahut sadrımızda gökyüzü
Hiç bir emaresi yok yaşamın
Ölümden başka
Ah siz,
Siz parıltılı gözlerle gülerek
Karanlıkları gizleyen
göz ardı eden

Ümit Özyavuz