Kalbim,
Bir midye karanlığında yaşıyorsun.
Isırmış seni zamanın dişleri, uçurum sessizliği.
Seri üretim, modifiye korkular, nazik telaşlar,
Dizlerinde derman kalmamış.
Kalbim,
Canlı olmak kırılmaktır, kabullenmelisin
Bir mektupsun sonuçta, geç kalmış ya da yazılmamış
Zannını din edinmişsin, farkında değilsin.
Yaşamakla hükümlü sahipsiz bir gölgesin.
Kalbim,
Her inkâr, gebedir bir intihara,
Ve dua diye bir örtü vardır üzerinde.
Cellatlar da rüya görür, bundan emin misin?
Kalbim, kalbin incinmiş, yadsıyorsun.
Kalbim,
Sen karar ver, ilk taşı kim atsın?
Gözlerinde tabut taşıyanlar,
Her sabah, güneşin doğduğu yere koşanlar,
Kendi tarihinin parçası olamayanlar,
Kalbim, ilk taş yaratılış!
Sulhi Ceylan
(Yedi İklim Dergisi, 372. sayı)
Son Yorumlar