bir sabah bilmem ki saat kaçtı
o saat ki ay, güneşin ellerinden kaçtı
yayıldı asumana al yanakları güneşin
sessizdi elleri ve bir anne gibi narin
o el ki dokunduğu kimseye aydınlığını saçtı
kiminin gördüğü belki bir ruh belki büyülü bir saçtı
kopardı o el, asırlık uykulardan derin
giz derin, mânâ derin, dağılan hülyalar derin
ben bana uyandım ve o kendini açtı
bana kendini açtı ve ruhum ona açtı
sustum, öldü zaman; çözüldü hayat düğümü telin
varlığa dair ne varsa yok oldu ardından selin
yok olan varlığım meğer bu yolda bir araçtı
güneş rengi ruhum ise hülyalarımdı, amaçtı
bir sabah bilmem ki saat kaçtı
o saat ki ay, güneşin ellerinden kaçtı.
hatice zeynep göktürk
Son Yorumlar