Bazı insanlar bir bıçaktır
Usulca yaraya sığınır
Fonda üç beş ağaç uzakları güzelleştiren
Ellerini bulamayan iki küskün ip, gölgemin üstünde…
Karaya oturmuşluğum, kendimden uyanamayışlarım,
Bunlar hep hayatın yüzeyine vurmuşluğum
Vazgeçtim olanın ötesine geçme fikrinden
Çünkü yaşımdan da eskiyim artık
Her gece yükseliyor içimde bir buzdağı
Usanıyorum, çölüme kum taşıyan kadınlardan
Bazen harflere ayırıyorum kendimi
Kendi harflerimden yeniden doğurman için beni
Yine de okumak istiyor insan
Sonu belli bu hikâyeyi
Gökyüzünde yer değiştiriyor bulutlar
Her an kuma karışan bir su damlasıyım
Ağzımda sıcak bir terk tadı
Seni sevdiğimi düşünüyorum
İyi olmak için bahanem kalmıyor
Sulhi Ceylan
(Yedi İklim, 352. sayı)
Resim: Mary Adshead
Son Yorumlar