yekinen

tuhaf bir başlangıçtı berlin duvarı
yapıldığı yıl babam doğmuş yıkıldığı yıl ben
bir yıkılışın sonrasıyım
babam öldüğünden beri

tuhaf değil kırılırken çıkardığım sesler
gençliğime ihanet eden saçlarım tuhaf:
demir kanatlı yılanlar tepemde uçuşan
yanı başımda bir hilti
gürültü ile kafiyeli
tahammül mülkünü delik deşik kılan

herhangi bir yerin taşrası olamaz durduğum yer
bütün kadrajları evet yadırgıyorum
deklanşörler ıskalıyor ruhumu
hiçbir fotoğrafta ben yokum
yaşıyorum öyle, musalla üstünde
dans etmeye hazır bir yığın insanla
düşsem kahkahalarla izleneceğim

ey atın rengine kır
kırın rengine boz dediğim dil
kırılırken çıkardığım sesten fazlası lazım bana
denize varmak için yekinen
yatağını kanırtan bir nehir gibi
seninle, hikâyemin -en- başına doğru bir seyir.

Feyyaz Kandemir

Aşkar, 56