Anlarsan affedersin derdi hocam
Ama ben affetmek istemiyorum
Sonsuz ağırım
Tekrarlarla yıprandı kalbimin kalbi
Ruhumun içindeki soyulmuş ağaç kabuklarının
Altındaki gizli yarıkları biliyorum
Geriyorum kendimi en iç yerime kadar
Yine de affedemiyorum
Bazen sadece yürümek düşer insana
Yılankavi bir yol, kilometrelerce dikenli tel
Kirlenmek ve arınmak arasında
Uzayan zehirli bir sarmaşık
Düştün mü kalkmalısın derdi hocam
Ama ben düşüp kalmak istiyorum
Ümit bu, bazen acıyı uzatır bazen hayatı
İçimde bir koridor
Gecenin çıkmaz hayatlarına açılır
Üzerime çullanır bir gelecek
Ellerinde intikam ve alın yazısı
Yürü, yol seni terbiye eder derdi hocam
Ama ben terbiye olmak istemiyorum
Sulhi Ceylan
Yedi İklim Dergisi, 332. sayı
Son Yorumlar