kalbimin atışını kulaklarımda duyuyorum göz kapaklarımda mor bir dünya yüzü güneşi ellerimle kapıyorum bakışımı yakıyorum böylesi körlük kahrolsun diyor yağmacılar

yeri belirsiz bir çıban gibi batıyorum hayatairinim içime doğru akıyorum hepyürümüyor kan kalbin hükmettiği aklımaçünkü akıl eden bir yürek değil

ben bu şehirde kayboldum marcovaldoesmer kokusunda sokakların düşsel bir aydınlık bekleyerekadımlarımı korkudan iki adım geri bir adım ilerisayısız kapıdan tanıdık

ben ellerimde çiçekler yaprakları adım adım düşerek yerebu yağmurda ıslanıyordum üşümüyordumortasına diz çöktüğüm toprak boyun eğmemişliğimdiyaşlılığımı damlalar saklar sanıyordumgelir bir

zaman pencereden ağıyor korkularım bordo bir kanepenin üzerindeyalınayak esintilerle üşüyen çocuk oluyorum yenidenherkesin uyuduğuahşap zeminin sızısından anlaşılıray ışığı saklamaz çapaklarınıuykusuz bir gecede

güneş üfledi soluğunu şehrin yüzünesabah ince bir çığlıkla başladıahşap kapılar ve babamın her yaz geçtiği sokaklarkim kime neyi itiraf edebilir

“Ezel sırlarını, ne sen bilirsin ne ben. Bu muamma sözü, ne sen okursun ne ben, Perdenin gerisinde, ben ile seni

 olmayan bir çocukluğun adıyla… sessizlik çoğalıyor dünyadan çekilince oysa bir huzur yok ki çekilebilesin konfor alanımız dışına taşıyor haplar biraz

Edebifikir okurları için Nazlı Nesibe Kılıçoğlu’nun yazdığı şiiri yayımlıyor ve hoş geldin diyoruz. Kendisinin bir de mesajı var. *** Edebifikir’in liseli