İnsan sıkışmıştır. İyi ve kötü, güzel ve çirkin, doğru ve yanlış, az ve çok, kolay ve zor arasına. Geceyle gündüz,

Sular duruldu. Rüzgâr dindi. Yangın söndü. Avluda tek başına oturuyor. Önündeki masanın ve etrafındaki plastik sandalyelerin güneşten lekelenen yerlerine bakıyor.

Güneşin, perde aralığından gözlerime püskürttüğü ışıltıyla uyandım. Işıltı. Kelimeler, tercihler, bilinçaltılar… Üzerinde durmayacağım. Başımı biraz sağa ya da sola kaydırarak

Size bir günümden bahsetmek istiyorum. Anlayamadığım, farkında olamadığım, dâhil olamadığım şeylerden. Acayip sıradan günlerim arasından seçtiğim herhangi birinden. Zaten hastaneye

Bugün serbestsiniz, istediğiniz resmi yapabilirsiniz. Öğretmeninin komutuyla, ellerini yanaklarından çekti, kafası boşluğa düşüverince utanıp zaten yapacağı şeyleri hızlı hızlı yapmaya

İki gün önce çamurlu yağan yağmurun mağaza vitrininde bıraktığı, hiyeroglifleri andıran izlere baktı. Kahve telvesine de benzeyen puantiyeli lekelerin ona

Bazen evim küçülüyor. Ben de evimle beraber küçülüyorum bazen. Küçücük oluyorum ama sığamıyorum içine, çıkamıyorum da içinden, sıkışıyorum. Bazen herkesin

Küçük bir sokağımız var. Sokağımızda farklı ve canlı renklerde boyanmış, az katlı apartmanlar mevcut. Bazılarının rengi solmuş, bazılarının yer yer

Havalar ısınmış, günün güneşli saatlerinde balkonu kullanma zamanı gelmişti. Güneşin henüz yakmayan ama ısıtan ışıkları, mutlaka bir şeylerin suretine bürünen

“Bir varmış, hiç yokmuş. Ahir zamanın birinde kırmızı hariç bütün renkler dünyayı terk etmişler. Siyah ve beyaz da hariç ama

Pazar günleri kötüdür. Cumartesi günü misafir ağırlayarak geçirilmiş pazar günü daha kötüdür. Dokuz yaşında bir kız çocuğuysanız çok daha kötüdür.