Sevgili okur, sözüm sana… Şimdi beni iyi dinle…
Dinle ki sana anlatacaklarımı kimse söylemez ve bunun sonucu olarak kendine kurduğun kulende mutlu-mesut yaşamaya bir ömür devam edersin.
Öncelikle sana öleceğini hatırlatırım. Evet, sen öleceksin. Bunu iyi anla.
Sadece ölmekle kalmayacak, tüm bedenin böcekler tarafından yenecek. Bunu daha iyi anla.
Şimdi kendine bir bak bakayım, sen kimsin? Varlığın ile yokluğunun farkı nedir? Varlığın ile dünyaya ne katıyorsun ve yokluğun dünyaya ne kaybettirir?
Eğer bunları da düşündüysen sana seni anlatmaya devam ediyorum. Sen kendini ne kadar dev aynasında görsen de ben senin aynalarını bir bir kıracağım, hiç merak etme. Her parçasını teker teker farklı yerlere göndereceğim. Hem ayna nedir ki? O sana seni göstermez. O sadece, sana senin dışını gösterir. İçine dön. Bakma öyle. Aynaya uzun uzun bakmak aptallaşmaktır. Ayna değil midir ki zaten “Başkasının gözünde ben nasıl görünüyorum?” diyen.
Ayna dedim de aklıma geldi. Sen kendine ayna oldun mu hiç? Bir gece, işten eve dönerken sokağın köşesinde kendinle burun buruna geldin mi? Gelmediğini adım gibi biliyorum ve bu yüzden sana şunu söylüyorum; sen senden ibaret değilsin. Fakat bu anlayış, bu kurulu düzen ve bu algın sürdükçe, sen kendini sen zannetmeye devam edeceksin, hem de mutlu olarak. Ne mi olacak? Çok basit. Ölüp gideceksin. Ölmen dünyadan hiç bir şeyi eksiltmeyecek. Bilakis ölmen kişi başına düşen milli gelir seviyesini artıracak.Ölmen tüketilen oksijen miktarının ortalamasını artıracak. Ölmen toprak için biraz daha gübre olmak demek olacak. Bu açıdan ölmen belki de daha hayırlı.
Peki ne yapabilirim dersen, sana birkaç lafım var:
Öncelikle kurulu düzeni yadsımalısın. Bu düzen yadsıması ayan beyan gözüken ve görünen kısımlarına vurgu da taşır.
Menfaat merkezli hayat anlayışını elinin tersinle itmelisin. Bu birincil vazifen olarak sende yer etsin. Öyle olsun ki başkası için kendinden vazgeçmelisin.
Mesela modern insanın mabedi olan alışveriş merkezlerine gitmemeli, AVM müritlerinden olmamalısın.
Sistem sana çalış diyorsa sen çalışmamalı, ölümünü beklemelisin.
Sistemin kurumlarından diploma almayı reddetmeli ve eğer varsa aldığın diplomaları yakmalısın. Yakmakla da kalmayıp zihninde bitirmelisin. Aksi taktirde her diploman, senin ne kadar yenik olduğunun göstergesi olacaktır.
Seni dünyaya bağlayan kadınlara karşı hazırlıklı olmalısın. Ah o kadınlar yok mu onlar… Seni bir ağlayışlarıyla kandırır ve dünyanın zincirlerini boynuna dolarlar. En güçlü silahları olan duygusallık hapını sana içirmelerine izin verme sakın.
Unutma, bir bebeğin gülüşüne dünya verilebilir.
Yine unutma, bir evsizin ağlayışına dünyayı yıkabilirsin.
Sana düşen görev hiç azımsanacak bir iş değil. Sana kendi devrimini gerçekleştirmenden bahsediyorum.
Devrimini gerçekleştirmek için kendine dön. Kendine dön ki, sana dönen aynalar kırılsın. Kır tüm aynaları. Kır ki mahşerini yaşasın suratındaki görüntüler. Suretin siret kazansın.
Yumruğunu hazır et. Yumruğunu en ısrarlı söz yangınında, ardına düştüğün anlamını bulmak için cari sistemin karşısına koy.
Aklına hükmetmek için evvela kalbine hükmetmen lazım. Bizim işimiz, o kadar akılla değil. Hatta mümkünse delir. Delirmek insanın yapacağı önemli erdemlerdendir.
Kendine kitap tozu bul. Kitapları mümkünse yala. En azından kitap yalama tabirine bir gerçek anlam katmış olursun.
Kendini üzmekten çekinme. Üzülmek gıdandır. Seni tetikleyecek, fişekleyecek bir ateşin ilk közüdür. Üzül ve hüzünlen. Hüznünü katık et tüm gecelere. Bunu dışa yansıt. Tüm varyasyonların ve kreasyonlarınla saklama kendini. İnsan, insanlığın içinde kendi devrimini gerçekleştirmelidir.
Sen kimsin? Ben kimim? Kimim sorusunu aklından çıkartma. Kimsen, nesen, değilsen, olsan veya kaçsan da bundan vazgeçmemelisin. Erinme. Gün doğacaksa, gece kararacaktır. Ve sen yine kendinle gömüleceksin.
Ölürken yanına ne alabileceğini düşün.
Hazır mısın?
Artık bunları söylemekten bıktım… Anla artık…
SERDAR KOCABAŞ
