bahçedeki ağaçların papatyalandığı, yeniyetmelerin yüreği hafifleyip nefeslerinin tazelendiği günlerde “buhara gönüllüsü” veysi amca ahirete intikal etti. karısı süheylâ teyze iddet günleridir deyip hânenin dışına adım atmaz oldu. gerçi sair vakitlerde de çıkmazdı, haftadan haftaya gittiği sohbetlerden ayağını kesti.
kızı veciha, mahalledeki karıların ağzında laf kalabalığı artınca babaevine vardı hemen. torunları iddetin ne olduğunu sual eden gözlerle analarına bakarken, veciha başını sinirle sağa sola çevirerek süheylâ teyzeye: “ana, sen emzikli dul avrat mısın da iddet günü sayıyorsun, sırtını cümle kapısına çeviriyorsun?”
süheylâ teyze, veciha’nın yüzüne bakmadan torunlarına emri verdi: “yavrum, aşağıdan gelinlik sandığımı odaya çıkarın.”
mehmet raşit küçükkürtül
2 Yorum