Bakkaldan iki ekmek aldım. Eve doğru giderken pantolonu yamalı, üzerindeki kazağı da eski ve lekeli olan yirmi yaşlarında bir genç, kafasını öne eğmiş ayaklarını yere sürte sürte üzerime doğru geliyordu. Onun madde bağımlısı olduğunu ve benden para isteyeceğini sandım. Ekmeklerimden bir tanesini istese ona verirdim ama ekmekten artıp cebimde şıngırdayan üç lirayı isterse onunla boğuşmaya hazırdım. Beklediğim gibi olmadı. Beni hiç görmemiş gibi yanımdan öylece geçti ve gitti. O ara elimi cebime götürdüm. Parmak uçlarımdaki sinirlerle algıladığım madeni paraların soğukluğu, beynime gönderdiği sinyallerle merhamet duygumu uyandırmıştı. Soğuk bir uyanışla titredim ve gerçekten ihtiyacı olacağını sandığım için ekmekten artan üç lirayı ona vermem gerektiğini düşündüm. Ona doğru seslendim. Bana döndü. Yanına gittim ve üç lirayı ona doğru uzattım. “Buyur” dediysem de o bana silik bir bakış atarak “O parayı cebine sok. Bugünkü hâsılatım oldukça iyiydi” dedi ve cebinden çıkardığı banknot ve bozuklukları bana gösterdi. O eksik dişlerini göstererek gülerken ben şaşkına dönmüştüm. “Hem sen öğrenciye benziyorsun, o para sana lâzım olur” diye ekledi ve arkasını dönerek yolu zımparalamaya devam etti. Elim öylece havada kalmıştı. Nefes alışım normale döndüğünde de “Madem öğrenciye bu kadar acıyorsun, o cebindeki paralardan üç-beş lira verseydin ya” diye seslendim arkasından. Ama beni duymadı.
Muhammet Emin Oyar
2 Yorum