Serdar Kocabaş, minimal öykülerine devam ediyor.
***
Silah sesiyle maraton başlamıştı. Ömer Türkiye’yi temsilen katılmıştı ve birinci olacağından son derece emindi. İlk kilometreler yavaş bir tonda sürdü. Bitiş noktasına yaklaştıkça hızın artacağı aşikârdı. Ömer bir yandan koşuyor bir yandan da eğer birinci olursa, neler olacağını hayal ediyordu: “Yüksek bir ikramiye alırım, reklam filmlerinde oynarım, ünüme ün katarım…” Son kilometrelere gelindiğinde yarış hızlanmış Ömer dördüncülükte ki sırasını ikinciliğe çıkarmayı başarmıştı. Son 500 metreye girildiğinde ise Ömer rakibi ile aynı çizgide koşar hale gelmişti. Bu esnada yan yan rakibine bakmaktan da kendini alamıyordu. İçinden “Ya Rabbi ne olur rakibimin ayağı kaysın ve düşsün” diye dua ediyordu. Derken iş bu ya Ömer’in ayağı birbirine dolandı ve çok kötü bir şekilde düştü. Bunu gören rakibi insiyaki olarak birden duruverdi. Ömer neye uğradığını şaşırmış, rakibinin başucunda durmasına anlam veremiyordu. Aniden Ömer rakibinin kolunu tutup yere çekti ve hızla koşmaya başladı. Yüzünde kocaman bir gülümseme açan Ömer kendini bitiş çizgisinde bulmuştu. Evet, Ömer kazanmıştı.
