Haftalardır mektup yazamadım sana. Üzgünüm. Çok… Ama sürekli aklımdasın. Zihnimde sana mektuplar yazıyorum, sadece harflere dökülmüyor. Bazen yazmanın herhangi bir

Felsefe tarihinin vurucu cümleleri var. Bunlardan biri de “Dil varlığın evidir” sözü olup Martin Heidegger’e ait. Filozofun neyi kastettiğini bilmek

“Gönül ve aşk meselelerinde akıl, bataklığa düşmüş eşek gibidir, çırpındıkça daha da batar.” Ömer Tuğrul İnançer   Sana, her pazar

Hep ayrılık, keder ve hüzünden bahsedecek değilim ya! Biraz da erenlerin hallerinden anlatmak istiyorum sana. Onların görklü nazarından… Bilginin güç

İçimde tarif edemediğim bir acı var. Tarif edemiyorum çünkü sebebini bilmiyorum. Sadece hissediyorum. Belki de yokluğunla başlayan sürecin bir sonucu

Bazen sohbetlerimizde sana İbn Sina’dan bahsederdim. Büyük filozofun, Ebu Said hazretlerinin müridi olduğunu söylediğimde çok şaşırmış ve olmaz öyle şey

Yokluğunda olanlara dair… Durum hiç iyi değil. Her geçen gün toplumsal cinnetimiz artıyor. Yıllardır dünyanın altına kocaman bir el bombası

Dört bir yanım ölümle çevrili. Sevdiklerim birer birer görünmez oluyor. Vadesi dolan her dostumla birlikte hatırlarım da ölüyor. Hatırladıklarım ve

Yıllar var ki sana mektup yazmadım. On üç koca yıldan bahsediyorum. Çünkü yazdıkça yanlış anlaşıldım, yanlış anlaşıldıkça kendime kızdım. Sen

“Mecnun öldü! Hurma ağaçlarının gölgesinde. Birikmiş bir su başında. Mecnun öldü. Gencecik yaşında. Her sabah, yüzünde kadınlığın ilk uyanışı, çocukluğun

“Denizler dağların döl yataklarıdır.” Babamın sözü. Hatırlıyorum. Sen hatırlıyor musun bilmiyorum: Yalının bahçesinde oynarken, Meryem’le ayakkabılarını alıp kaçmıştık. Sen yalın

https://youtu.be/IdlSv66x7QE Her şey o elmanın düşmesiyle başladı… Kadim dostum 3310, Yanlış hatırlamıyorsam, yirmi birinci yüzyılın ilk senesiydi. Tüm gazete, televizyon

– Hey Siri! Office Word dosyasını aç! – Tamam ama çok kırıcı konuşma tamam mı? *** Dedeciğim; Esasen sana e-posta

Seni özlüyorum. Kıymetini bilememişim. Sen varken insanlar daha huzurlu, evler daha sıcak, mahalleler daha samimi idi. Babaların ağırbaşlı; annelerin sevgi