İnsanlardan çok şey öğrendim
Menfaati, yakıcı hıncı ve saf intikamı
Dünyayı kalpte mayalamayı, yılan ısırığını
Öğrendim katiline dönüşen kurban olmayı
Umursamıyorum artık seni
Yağmurla birlikte çözülmüyor hislerim
Kötülüğün ihtişamı sarıyor gözlerimi
Çamur, balçık ve taş dört bir yanım
Tanıyorum, ellerindeki bin yıllık kanı
Bir toplama kampına dönen hayatı
Taş hücreler ve zulmü doğuran korkular
İnsana dair bütün bunlar
Kalbim karanlıkla tortulanıyor
Cinayetler damlıyor hikâyemden
Dünya hızla eskirken
Unutulmuş bir deniz kokusu oluyor insan:
Kan ve kül tarihi senden kalan.
Sulhi Ceylan (Yedi İklim Dergisi, 382. sayı)
