Sulhi Ceylan, dudaklarındaki kirli sıkılmışlığı yazdı.
***
Ben duvar diplerinde giyineceğim
Kimseye kapısından yakın olmayacağım.
(Şükrü Erbaş)
Soru işareti koydum üstüme, neden günah bu kadar çekici? Birikir üzerimde ayrılıklar, kadın mezarı bir hayat… Yıllardır makasla tanışmamış saçlar büyütürüm denize karşı. Denize karşı arzunun derebeyliğinde satışa çıkar bedenler. Zımpara kâğıdı ağızlar…
Ölüm ve yaşam ayrı dilde konuşur, ayrı dilde anlaşır insanlar. Sessizlik kan gibi dolaşır sözcüklerde, saçlarımı saçlarına bağlarım. Gözlerin Sırat Köprüsü…
Duymak istediklerini söyleten, söyletmekte de mahir olandın sen, bunu çok iyi anladım. Sen yeni kazılmış bir mezardın, sen kendi kalbine bumerang.
Rüyalarım hep yangın yeri, annesi her defasında ölen bir çocuk… Elleri hiç tutulmamış… Zaman, çırılçıplak bir sıkıntı her gece odamın içine düşen. Söylesene kim çıkmış geçmişinden, kim?
Tufan öncesi bekleyiş… Yoksun ve yokluğunda dünya, güneşe karşı tamamlar dönüşünü. Hayatım, mesafe; aşkı diri tutan. Hiçbir çiçek açmaz görünmek için. Bildim bunu, bildim kof bir kabadayılıktır artık hayat.
Günahın büyüttüğü doğrudur insanı. Doğrudur bilmediğim kimliklerde yalnızlığımı aradığım. Her ne halt ise doğrudur, senden sonrası hep bir çıkartma işlemi. Yolum hangi kelimeye uğrasa sana çıkıyor, hangi virgülde dursam sende nefesleniyor. Yirmi dokuz harfin isyan ettiği bir dildir konuşamadığım.
İsimsizim, sokaksızım, öznesiz… Zaman ki bedende iz bırakır her rüzgârında. Ağzımda devrik cümleler, yükleme hasret… Her gün temize çekiyorum senden kalanları, her gün daha da geçmişte yaşıyorum. Ben sana inandım, sen kendine. Acılar denize inmiş, sahil kopkoyu.
Seninle benim aramda bir günahtı yaşamadığımız. Dudaklarımda kirli bir sıkılmışlık. Hayat bir kemirgene dönmüş ellerinde. Yağmur hafif hafif değil sağnak yağıyor. Yağmur yüzüme yüzüme vuruyor. Sırılsıklam…
Seni değil, kendimi kendimden doğurdum. Seni değil, kendimi kendimden…
Sulhi Ceylan
3 Yorum