Yazılar:
  • Yenilgi Yenilgi Büyüyen Yıllar Vardır
  • Yenileyen Yenilgi
  • Gölgeler Âlemi ve Yenilgi
  • "Başkalarının Talihsizlikleri Baldan Tatlıdır"
  • Müsâbaka
  • Yenmek(!) = Yenilmek(?)
EdebiFikir logo
eylem bir kız ismi değildir!
  • Anasayfa
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Derin Yapılanma
  • İletişim
  • Kategoriler
    • Buz Gibi Ofsayt!
    • Deneme
    • Dergi
    • Edebifikir Haber Ajansı
    • Fikir
    • Günlük
    • Haber
    • Hatıra Saklama Ofisi
    • Haykırış
    • Hikâye
    • Hikmet
    • Karikatür
    • Mektup
    • Mısra Güzeli
    • Kitap
    • Nümayiş
    • Poetika
    • Portre
    • Söyleşi
    • Şiir
    • Sinema
    • Sorgulama
    • Video
  • Dosyalar
    • Cemil Meriç
    • İsmet Özel
    • Kitap Pusulası
    • Sezai Karakoç
    • Vasiyetim
    • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
    • Sözlük
    • 2119
    • 2050
    • Devrim
    • Yenilgi
  • Anasayfa
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Derin Yapılanma
  • İletişim
  • Kategoriler
    • Buz Gibi Ofsayt!
    • Deneme
    • Dergi
    • Edebifikir Haber Ajansı
    • Fikir
    • Günlük
    • Haber
    • Hatıra Saklama Ofisi
    • Haykırış
    • Hikâye
    • Hikmet
    • Karikatür
    • Mektup
    • Mısra Güzeli
    • Kitap
    • Nümayiş
    • Poetika
    • Portre
    • Söyleşi
    • Şiir
    • Sinema
    • Sorgulama
    • Video
  • Dosyalar
    • Cemil Meriç
    • İsmet Özel
    • Kitap Pusulası
    • Sezai Karakoç
    • Vasiyetim
    • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
    • Sözlük
    • 2119
    • 2050
    • Devrim
    • Yenilgi

Beklenti

Cüneyt Dal  |  15/12/2017  |  Kategori : Hikâye   |  Okunma:2.326

6

“İnsan, bir şeyi çok beklediğinde, o beklediği zamana acıyıp da bekliyor. ‘Bu kadar bekledim, belki gelir’ diye. Gelmesi, artık çok düşük bir ihtimal olsa bile…”

Bir an gözlerim, bu cümleyi sarf eden dudakların kime ait olabileceğine dair etraftakilerin yüzünde gezindi. O kadar kalabalıktı ki durak… Hayret, bu sözleri onca sesin arasından nasıl da böylesine açık ve net bir şekilde duymuştum. Belki de on dakika içerisinde gelmesi gereken otobüsün kırk beş dakikadır ufukta görünmemesinden dolayı “beklemek” fiilinin farklı boyutlarına geçtiğimdendi bu algımdaki seçicilik. “Suuu, var mı su isteyen, suuu…”

Ses, bir kız sesiydi. Çok uzaklardan gelmediği de kesindi. Ancak yakınımda, duyduğum sesin sahibi olabilecek bir kız yoktu. Sigara içiyor olduğumdan, durağın oturulacak kısmının dışındaydım. Hemen önümde bir aile vardı. Bu klasik ailenin “direği” olduğu her halinden belli olan adam, durmadan bağırıp çağırıyordu. “Karısı” olduğuna hükmettiğim kadıncağız ne kadar ufak tefekse, adam o kadar iri yarıydı. Adam sesini yükselttikçe büyüyor, kadın sustukça küçülüyordu. Adamın, uzun paltosunu delip göğe uzanan kafası, kızgınlığının verdiği hararetle durmadan sağa sola dönüyordu. Sözleri, eskimiş mantosunun içerisine sinen kadına değildi sanki. İçine, bir kadının tepelemesine tıkıştırıldığı rengi solmuş bir mantoyaydı. Kadıncağız, adamın koltuğu altına rakibi tarafından sıkıştırılmış bir tavla gibi yerini biliyor, öylece duruyordu. Çünkü adam, ancak dişli, çenebaz bir rakibe yenilen tavla oyuncusu kadar öfkeliydi. Daha dikkatli baktığımdaysa kadının, çocuk arabasına uzanan ellerinin titrediğini gördüm. Hafif yan dönüp adama baktı bir müddet. Ağlıyordu. Adam, tavlayı tutup fırlatmış, tavla kırılmış, pulları etrafa saçılmıştı. “…Gafasuz garı, nolacak! Duttun, yânuş yerde indüdün bizi. Aha, aha gız, geliyo valla. Bu oraya geder ellâm! Goş gız, bari buna yetüşek. Bah, hala… Goşsana gız!”

Biraz ötede, iki kız birbiriyle konuşuyordu. İki feraceli kız… Yüzlerinde tebessüm, koltuk altlarında kitaplarla birbirlerine odaklanmış kaynatıyorlardı. “Kaynatmak” eylemine uygun bir şekildeydi mimikleri ve bu minvalde kıpırdıyordu dudakları. En ufak bir ses duyulmuyordu o taraftan. Sağdaki olabilir miydi beklemekle ilgili sözleri söyleyen? Olabilirdi. Çünkü sağdakinin yüzünde, o sözlere uygun silik bir hüzün de vardı. Ses tonlarından az çok bir tahmin yürütebilirdim ancak bu, mümkün görünmüyordu. Ağızlarından kelimeler, tesettürlü bir şekilde çıkıyordu sanki. “Suuu, var mı su isteyen, suuu!”

Kaynağı belirsiz bir hisle soluma baktım. Minyon tipli bir amca bitivermişti yamacımda. Öyle bir duruşu vardı ki beliriverdiği gibi bir anda yok olup gidecek zannettim. Bu güneşsiz havada gözlerindeki güneş gözlükleriyle ve katlanabilen özel bastonuyla bu sert yüz hatlarına sahip amca, kaos sancılı sesleri görmeye çalışıyor gibiydi. “Amca, hangi otobüsü bekliyorsun?” “Şey, ben… Ben Ortadağ’a gidecektim de… Orada Yunus Emre Camii durağı var. Orada ineceğim. Acaba oraya giden bir otobüs gördünüz mü?” “Gördüm amca, gördüm de o geçeli çok oldu. Yani ben diyim yirmi, sen de otuz dakika…” “Tüh, kaçırdık desenize… Neyse, bekleriz efendim. Onu da bekleriz.” “Ben de bekliyorum ne zamandır amca. Benimki de gelmek bilmedi. Yol çalışması mı vardır nedir? Belki de kaza oldu…” “Burası İstanbul efendim, her şey imkân dâhilinde…”

Adamın, yüz hatlarına şaşılacak derecede zıtlık teşkil eden ses tonundaki yumuşaklık ve diksiyonundaki imrenilesi düzgünlük, beni bağlayıvermişti. Kıyafetleri o kadar derli toplu ve temizdi ki… İster istemez bir kendi ayakkabılarıma baktım bir de onunkilere. Benimkiler toz toprak içindeydi. Adamın ayakkabıları ise az önce cilalanmışçasına parlıyordu. Bu haliyle nasıl beceriyor olabilirdi bu denli temiz ve düzenli olmayı? “Suuu, var mı su isteyen, suuu…” “Beyefendi, rica etsem bana bir su alır mısınız?” “Tabiî amca, hemen…” “Bir dakika, şuradan alınız, bir liradır muhtemelen.” “Yok amca, gerek yok, var bozuk.” “Lütfen, istirham ediyorum, alınız.” “Peki.”

Bir an, kitaplı kızların, artları sıra dalgalanan feracelerini görür gibi oldum. Yanılmamıştım. Bir otobüs duraklamış ve kalkmaya ramak kala yetişip binmişlerdi. İçimin, tuhaf bir şekilde ezildiğini hissettim. Neden bu denli dert etmiştim ki… “Çok bekleyeceğiz herhalde, değil mi efendim?” “Evet amca, öyle görünüyor. İnsan, bir şeyi çok beklediğinde, o beklediği zamana acıyıp da bekliyor bir müddet sonra.” “Af buyrunuz?” “Ne? Hah, şey, evet… Yani herhalde bekleyeceğiz biraz daha.” “Eh, ne yapalım, bekleyelim bakalım. Hep bekliyoruz zaten, çok bekliyoruz… Ne işle iştigal ediyorsunuz beyefendi?” “Ben mi? Ben, bir yayınevinde çalışıyorum amca. Yazı çizi işleri işte…” “Oh oh, pek âlâ… Ne hoş, okuyabilmek, yazabilmek…” “Siz ne işle meşguldünüz?” “Ben efendim, emekliyim. Edebiyat öğretmeniyim. Hay Allah, yıllar geçti, hâlâ alışamadım… Yani edebiyat öğretmeniydim.” “Ooo, siz hocamız sayılırsınız o vakit.” “Aman efendim, estağfirullah.” “Hah, geldi otobüsün amca. Hoop!” “Müteşekkirim efendim, memnun oldum.” “Durun, kaldırıma dikkat!” “Teşekkür ederim…”

Durak; bekleyenler, gidenler, gelenler ve kalanlarla dolup dolup boşalıyordu. Yol, akan bir seli; gürültü, boğan bir hengâmeyi andırıyordu. Tuhaf bir şekilde çınlıyordu kulağımda: “İnsan, bir şeyi çok beklediğinde, o beklediği zamana acıyıp da bekliyor. ‘Bu kadar bekledim, belki gelir’ diye. Gelmesi, artık çok düşük bir ihtimal olsa bile…” Bezmiş bir suratla etrafı izlemekten başka yaptığım bir şey yoktu. Kesin o kızlardan biriydi o kelimelerin sahibi. İyi de, olsa ne yazardı ki? Sanki gidip de tanışacaktım. “Tanışmak mı, ne münasebet? Öyle takıntılı sapıklar gibi… Ne diyecektim ki; az önceki sözler size mi aitti acaba? Güzel sözlerdi. En az sizin kadar zarif… Bu arada adım…” gibi düşünceler birbiri ardına dinmek bilmiyordu. Son sigaramı, “Murphy Kanunları’ndan bana ne!” diyerek yarıda yere attım. Beklemekten kanser olacaktım artık. Dilim damağım birbirine yapışmıştı. Bir su içsem fena olmazdı. Tam elimi havaya kaldırdım ki,  tüm o iğrenilesi hantallığıyla otobüsün yaklaştığını gördüm. İçi balık istifiydi. Benimle birlikte en az on kişi hamle yaptı otobüse. Ancak ben, gençliğimin olanca kötü kalpliliğiyle aralarına daldım ve kapının önüne atılıverdim. Adımımı atmıştım ki o sözler, çağlamaya başladı gene kulaklarımda. Sanki tüm gürültüyü sindiriyor; koşuşturma ve telaşı tarumar ediyordu: “İnsan, bir şeyi çok beklediğinde, o beklediği zamana acıyıp da bekliyor. Gelmesi, artık çok düşük bir ihtimal olsa bile…” “Hadi yav, hadisene! Seni mi bekleyecek bu kadar millet?” Otobüse biner binmez kapanan kapının ardından öylece bakakaldım. Bir çift göz, bana bakıyordu. Bir çift sulu göz… Ve havaya kaldırdı elindeki iki şişe suyu. Kıpırdattı dudaklarını: “Suuu, var mı su isteyen, suuu…”

Cüneyt Dal

Tweet

6 Yorum

  1. süveybe 20.12.2017 00:05:54

    Bir de beklemediğimiz beklediklerimiz var; ölüm gibi

    Cevapla
  2. Müjgan Aheste Tokuşkanoğulları 18.12.2017 16:00:08

    Cüneyt Dal, her zamanki gibi okuru heyecanlı, sürükleyici, şaşırtıcı bir yolculuğa davet etmiş.

    Daha önce hiç C.Dal okumamış birisi için yazarın dili yadırgatıcı olsa da Dal’ın kalemini bilen deneyimli okurlar için bu dil, sabırsızlıkla beklenen bir kalemin anlatım olanaklarını zorlayan bir biçem denemesi olarak kendini temelden inşa ediyor.

    Ama kendini okura hemen teslim eden bir metin değil; okurun onu hak etmesi, emek harcaması, cümlelerinin labirentlerinde ter akıtması gerekiyor. Daha ilk cümleden, okuyucuya harcayacağı bu emeği için asla pişman olmayacağını belli ediyor. İlk okumada gözden kaçanlar, ikinci veya üçüncü okumada ağa takılabiliyor; Dal öykülerinde, kaçıncı okuma olursa olsun mutlaka okuyucunun algı ağına takılacak bir şeyler mutlaka bulunuyor.

    Yazar, metnini katmanlandırarak örmeyi tercih etmiş ve bu durum okurun gezinti yaptığı katmana ve okuma düzeyine göre bulacaklarının farklı farklı olmasına zemin hazırlıyor.

    Böylece bu öyküyi okuyan her okur, birbirlerinden farklı ve hatta birbiriyle ilgisiz ve değişik tatlar alabiliyor. Bu bağlamda yazarın okuyucuyu da metne katması ile öykü, yazarın okuyucuya tuttuğu bir ayna olarak karşımıza çıkıyor. Bu durum, bizim için hiç de şaşırtıcı değil, tam bir Cüneyt Dal klasiği…

    Cüneyt Dal metinlerinin, okuyucuya küçük sürprizler yapmayı seven şakacı metinler olduğunu Dal okuyucuları olarak zaten biliyorduk. Son öyküsünde ise bu durum adeta bir şölene dönüşmüş.

    Cevapla
  3. Emrullah Deniz 17.12.2017 03:08:43

    Kim gelecek, kim gitti, kim için bu bekleyiş? Ne önemi var artık neyi beklediğimizin! İyi şeyleri beklediğimiz yok yok, kötü olan herşeye alışkınız zaten. Ama bekliyoruz işte hiç bir şeyi herhangi bir yerde.

    Cevapla
  4. İrlandayafirar 15.12.2017 18:01:44

    Varam mutfağa gidem de bi bardak suyu lıkırına lıkırana içem…

    Cevapla
  5. zeynep k. 15.12.2017 16:01:31

    Hikayeyi okuyunca, Eminönü’nde hint kumaşı gibi ender bulunan otobüsümü bir saat boyunca beklediğim gün geldi aklıma. Sırf o araca yetişmek için cânım Yeni Cami’yi ziyaret etmeyi başka bahara ertelemek zorunda kalmıştım. Gelin alayı uğurlar gibi aynı otobüsten yedi tane uğurlamıştım da benim otobüsüm gelmemişti. Beklemek, kıymetli olanı ertelemenin/kaybetmenin bir sonucu olunca daha bir acı.

    Cüneyt Dal’a bu hikayeyi yazdıran bir bekleme olayı ise, teşekkürler beklemek!

    Cevapla
  6. Nevabit mi? 15.12.2017 14:25:09

    Enfesti.

    Cevapla

Bir cevap yazın Cancel reply

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Önceki Yazı

Mentollü Şeker

Sonraki Yazı

Pişmanlığın Anatomisi – 2

İlgili Yazılar

  • 6

    Dut Ağacı

    Celal Kuru
    Yazar: Merhabalar. Yeni yazdığım...
  • 1

    Mesai

    Cüneyt Dal
    Sokağın başında bekliyorum. Bu ara...
  • 3

    Bodur

    Celal Kuru
    Bodur, çirkinliğin tarihi yeniden...
  • 1

    Apartman Odalarına Düşen Kar Taneleri

    Sizden Gelenler
    Pencere kenarındaki kanepeye elindeki...
Facebook
Twitter
YouTube
Instagram

Edebifikir Radyo

Son Yorumlar

  • Yenilgi Yenilgi Büyüyen Yıllar Vardır için Obsidyen
  • Gölgeler Âlemi ve Yenilgi için Periferi
  • Yenilgi Yenilgi Büyüyen Yıllar Vardır için Ömer asaf
  • Yenilgi Yenilgi Büyüyen Yıllar Vardır için okur
  • Sermest Gezegeni Radyo Programı için .
  • Sermest Gezegeni Radyo Programı için Feyza
  • Sermest Gezegeni Radyo Programı için Abdullah
  • Mihrinaz için buradayımhep
  • Yenmek(!) = Yenilmek(?) için genel okuyucu
  • Dut Ağacı için hayri pıtır

Çok Okunanlar

  • Ayrılık Sevdaya Dahil
  • Doğruluk ve Gerçeklik
  • Türkçe Sözlükleri
  • Poetika Kelimesinin Tanımı ve Mahiyeti
  • Niçin Sevdiniz?
  • Suyum Unum Buğdayım
  • Ölüm Risalesi
  • “İyi de çocuk pencereden de düşebilir!”
  • Herkese Selam Sana Hasret
  • Genç Werther’in Acıları

Yazarlar

  1. Abdullah Karaca
  2. Adem Suvağcı
  3. Bahadır Dadak
  4. Bilal Can
  5. Celal Kuru
  6. Cüneyt Dal
  7. Davut Bayraklı
  8. Feyyaz Kandemir
  9. İbrahim Halil Aslan
  10. Mehmet Erikli
  11. Mehmet Raşit Küçükkürtül
  12. Mücahit Emin Türk
  13. Muhammed Furkan Kâhya
  14. Muhammet Emin Oyar
  15. Ömer Ertürk
  16. Ömer Can Coşkun
  17. Sizden Gelenler
  18. Süleyman Mete
  19. Sulhi Ceylan

Son Eklenenler

  • Yenilgi Yenilgi Büyüyen Yıllar Vardır

    Celal Kuru
    27.02.2021

  • Yenileyen Yenilgi

    Mehmet Emir
    26.02.2021

  • Gölgeler Âlemi ve Yenilgi

    Davut Bayraklı
    25.02.2021

  • “Başkalarının Talihsizlikleri Baldan Tatlıdır”

    Sulhi Ceylan
    24.02.2021

  • Müsâbaka

    Ömer Can Coşkun
    23.02.2021

Çok Okunanlar

  • Ayrılık Sevdaya Dahil
  • Doğruluk ve Gerçeklik
  • Türkçe Sözlükleri
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Poetika Kelimesinin Tanımı ve Mahiyeti
  • Derin Yapılanma
  • Niçin Sevdiniz?
  • Suyum Unum Buğdayım
  • Ölüm Risalesi

Kategoriler

  • 2050
  • 2119
  • Buz Gibi Ofsayt!
  • Cemil Meriç
  • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
  • Deneme
  • Dergi
  • Devrim
  • Dosyalar
  • Edebifikir Haber Ajansı
  • Fikir
  • Günlük
  • Haber
  • Hatıra Saklama Ofisi
  • Haykırış
  • Hikâye
  • Hikmet
  • İsmet Özel
  • Karikatür
  • Kitap
  • Kitap Pusulası
  • Mektup
  • Mısra Güzeli
  • Nümayiş
  • Orada Neler Oluyor?
  • Poetika
  • Portre
  • Sezai Karakoç
  • Şiir
  • Sinema
  • Sorgulama
  • Söyleşi
  • Sözlük
  • Vasiyetim
  • Video
  • Yenilgi

Sayfalar

  • Ana Sayfa
  • Derin Yapılanma
  • Dosyalar
  • İletişim
  • Racon
  • Sen de Yaz

Seçmeler

  • 11

    26 Şubat’a

    By İbrahim Hakkı Öztürk
    Hakk'ın rahmetine kavuşan...
  • Anasayfa
  • İletişim
Copyright 2017 - Tüm hakları Edebifikir.com'a aittir...