Yazılar:
  • Nefehât
  • Bir Kitabın Tahlili: Kuşçubaşı Eşref
  • Adı Aşk
  • Edebifikir Kitap Pusulası: İstanbul
  • Üç İstanbul Tek Devrim
  • Yalnızlığın Mabedi
EdebiFikir logo
eylem bir kız ismi değildir!
  • Anasayfa
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Derin Yapılanma
  • İletişim
  • Kategoriler
    • Buz Gibi Ofsayt!
    • Deneme
    • Dergi
    • Edebifikir Haber Ajansı
    • Fikir
    • Günlük
    • Haber
    • Hatıra Saklama Ofisi
    • Haykırış
    • Hikâye
    • Hikmet
    • Karikatür
    • Mektup
    • Mısra Güzeli
    • Kitap
    • Nümayiş
    • Poetika
    • Portre
    • Söyleşi
    • Şiir
    • Sinema
    • Sorgulama
    • Video
  • Dosyalar
    • Cemil Meriç
    • İsmet Özel
    • Kitap Pusulası
    • Sezai Karakoç
    • Vasiyetim
    • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
    • Sözlük
    • 2119
    • 2050
    • Devrim
    • Yenilgi
  • Anasayfa
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Derin Yapılanma
  • İletişim
  • Kategoriler
    • Buz Gibi Ofsayt!
    • Deneme
    • Dergi
    • Edebifikir Haber Ajansı
    • Fikir
    • Günlük
    • Haber
    • Hatıra Saklama Ofisi
    • Haykırış
    • Hikâye
    • Hikmet
    • Karikatür
    • Mektup
    • Mısra Güzeli
    • Kitap
    • Nümayiş
    • Poetika
    • Portre
    • Söyleşi
    • Şiir
    • Sinema
    • Sorgulama
    • Video
  • Dosyalar
    • Cemil Meriç
    • İsmet Özel
    • Kitap Pusulası
    • Sezai Karakoç
    • Vasiyetim
    • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
    • Sözlük
    • 2119
    • 2050
    • Devrim
    • Yenilgi

Efendi

Abdussamed Geçer  |  09/10/2012  |  Kategori : Hikâye   |  Okunma:2.081

 

428. Gün / İbyaş Oteli’nde Kahvaltı Sabahı

 

Gözlerim kamaştı. Güneş pencereden sızarak odama doluyordu. Çok güzel bir uyku çekmiştim. Günlerce süren seyahatimizin ardından rahat bir yatakta, kollarımı ve ayaklarımı dört yana keyifle gerdirerek uyanmak, ağzımın kulaklarımla buluşmasına neden oluyordu. “Tık-tık-tık” Musa olmalıydı kapıyı çalan. İsteksiz kalktım yataktan, kapıyı açtım. Gözlerim zor açılıyordu. “Ohoo! Günaydın paşam, erkencisin bakıyorum. Alabildin mi uykunu?” Rahatlamış görünüyordu. Tebessüm ederek, “Aldım aldım. Giyin de kahvaltıya gel. Ben çıkıyorum terasa, geç kalma” dedi. “Tamam, beş dakikaya gelirim.”

Terasa çıktığımda Musa, ikimizin de kahvaltı tabağını hazırlamış, beni bekliyordu. Çok tatlı bir sabah esintisi vardı. Bembeyaz bir mermerden yapılmış kahvaltı masamız, ustaca işlenmiş demirden ayakların üzerinde yükseliyordu. Keyiflenmiştim. Bu güzel masaya yakışacak ağırlıktaki sandalyeyi narince çekerek masaya oturdum. Musa beni yine tebessümle karşıladı, “Senin tabağına yumurta koymadım sevmiyorsun diye. Çay da almadım sana, portakal suyu iç.” Ne düşünceli adamdır şu Musa. “İyi yapmışsın, başlayalım haydi. Afiyet olsun.”

Musa, hayatımda tahammül sınırlarının çok geniş olduğu nadir insanlardandı. İyi huyluydu. Dünyadaki herkesin derdini sinesine çekebilecek kadar geniş yürekliydi de. Şefkatli biriydi. Yürekleri katılaştıran bir bölüm olan Hukuk Fakültesi’nde okuduktan sonra savcı oldu. Ama o katılaşmadı. Zihinsel özelliklerini de yitirmedi diğer hukuk bitirenler gibi. Bunu hiçbir zaman anlayamadım. Faust’ta vardı bununla ilgili bir şey. Goethe bazen yanılabiliyordu demek ki. Bu arada Musa salam dilimini tek hamlede ağzına attı:

-Neden durdun, yesene yemeğini.

Kendisini düşündüğümü söylemeyeceğim:

-Hiç, dalmışım öyle. Baksana, şehri biraz daha gezecek miyiz yoksa yola devam mı edelim?

-Hemen gitsek iyi olur.

Kalan son peynirini keserken, yemek bıçağını istemeden tabağa sürttü ve içi gıdıklanarak, “Diğer şehirlere de genişçe vakit ayırabilelim” dedi. “Hem ne var burada? Sararmış otlar, yüksek tepelerde sivri kayalıklar, üç-beş bina…” dudaklarını büzdü, “Ne gerek var. Kahvaltıdan hemen sonra koyulalım yola. Garson!” Kırklı yaşlarında bir garson hızla Musa’nın başına dikildi, “Buyurun efendim.” Musa, çayından bir yudum daha aldıktan sonra sandalyeye iyice yaslanarak kafasını geriye attı ve “Evvela bana ‘efendim’ dememelisin” dedi. “Ben senin efendin değilim çünkü. İş yapıyorsun burada, bizlere uşaklık değil. Şimdi şu tabağı masadan alırsan sevinirim. ” Garson çok içten gülümsedi. “Peki, elbette” dedi ve bir çırpıda Musa’nın masanın üzerindeki tabağı kapıp doldurmaya gitti. Musa bunu neden yaptı ki?

-Musa bunu neden yaptın ki?

-Neyi?

-Neden o şekilde konuştun onunla? Bu onun işi ve sana hitap ediş şeklini, bu işinin gerektirdiği bir ritüel gibi kabul etmen gerekmez mi?

-Gereksiz bir ritüel, söyleyeni küçük düşürücü anlamsız bir ritüel. Efendi dediğin emreder, benimse bunu yapmaya hakkım yok. Ben sadece isterim, o da yapar. Bir üstlük altlık, seviye meselesi yok burada. Hem ona emretmem, onun onurunun zedelenmesine neden olur.

-Yine emretmiş olmadın mı ama?

-Nasıl yani?

-“Bana efendim deme” diyerek. Emretmiş olmadın mı? Müşteri-çalışan ilişkisinin dışında, ona yaptığı bir şeyi yapmamasını söyleyerek emretmiş oluyorsun. Onun yerine düşünüp, onun yerine hüküm veriyorsun. “Efendim” demekten rahatsız olduğunu nereden çıkardın?

-O, “efendim” demekten rahatsız olacak kadar özgür bir ruha sahip değil.

-Şimdi de adamı mahkûm ettin. Bak şimdi özgür mü değil mi, garson!” Suratımı ekşittim, iğrenmiş bir bakış takındım. Garson heveslice, Musa’nın ona az önce verdiği güvenle masaya gelerek, “Buyurun?” dedi.

-Bu nasıl bir portakal suyu böyle? Çürük mü portakallarınız? Yoksa ağzınızın pis suyunu mu akıtıyorsunuz bunun içine, pis herifler! Böyle iğrenç bir tat olamaz. Git götür şunu hemen!

-Ama, ama efendim, şey… çok iyidir bu portakallar efendim…

-“Efendim” mi dedin sen, diyerek Musa araya girdi. Seninle “efendim” demen hususunda konuşmamış mıydık az önce? Git başımızdan hadi, git!

Adam iyice afalladı. Bir Musa’ya bir bana bakıyordu. Bir şey söyleyecek gibi oluyor, söyleyeceği şey ağzında kala kalıyordu. Birkaç kere daha konuşmayı denedikten sonra masadan uzaklaştı. Söylediklerimizin gururuna dokunduğu belliydi, ama sesini hiç çıkarmamıştı.  Musa’yla göz göze geldik. Ellerimi çenemin altında kavuşturdum:

-Gördün mü, dedim. Senin ona verdiğin hürriyeti nasıl bir çırpıda kenara atarak kabuğuna çekildi. Senin iyi niyetin bir anlam ifade etmiyor. Senin ona samimi yaklaşımın, seninle aynı seviyede olduğunu düşünmesini sağlamak yerine, kendisine lütufta bulunulduğunu düşünmesine neden oluyor. O bir mahkûm. Bu böyle devam edecek.

-Ne olacak o zaman?

-Bunu bilmiyoruz işte. Neyse haydi kalkalım da valizlerimizi alıp çıkalım yola.

Arabamıza binip otelden ayrıldığımızda, son kez o garsonu düşündüm. Biz ne düşünürsek düşünelim, o hiçbir şey olmamış gibi çalışmaya, hizmet etmeye devam edecekti. Yazgı… O burada köleliğine devam ederken biz, kanatlarına rüzgârı doldurarak rahatça uçan kuşlar gibi, yeni bir şehre doğru yola çoktan çıkmıştık bile.

Acaba hangimiz köleydi? Arzularının her emrine yerine getiren mi yoksa eve ekmek götürmek için çalışan mı?

 

 

 

Edebifikir

 

 

Tweet

Bir cevap yazın Cancel reply

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Önceki Yazı

Bizim Oranın İnekleri

Sonraki Yazı

Kurşunun Değdiği Yer

İlgili Yazılar

  • Nefehât

    Celal Kuru
    Çalıştığımız taşeron şirket...
  • Küçüklüğümün Sayrılarevinde Yangın

    Sizden Gelenler
    Muhtekir ve obur kış mevsimi...
  • 1

    Habibe

    Ömer Can Coşkun
    Bak kızım... Ak yazması, ucunda...
  • 6

    Dut Ağacı

    Celal Kuru
    Yazar: Merhabalar. Yeni yazdığım...
Facebook
Twitter
YouTube
Instagram

Edebifikir Radyo

Son Yorumlar

  • Midye Karanlığı için tişkirler
  • Yalnızlığın Mabedi için Zeynep
  • Edebifikir Kitap Pusulası: İstanbul için tahattur
  • Edebifikir Kitap Pusulası: İstanbul için Muhammed Furkan
  • Edebifikir Kitap Pusulası: İstanbul için Künhüne vâkıf birisi
  • Geçmiş Zaman Sancısı için İhsanbul
  • Yahyâ’ya Mektup – 4 için körlük
  • Midye Karanlığı için Bilmesendeolur
  • Mutlu Olma Sakın için bu havaya bir attar dükkanı
  • Midye Karanlığı için EdebiFikir

Çok Okunanlar

  • Ayrılık Sevdaya Dahil
  • Türkçe Sözlükleri
  • Doğruluk ve Gerçeklik
  • Poetika Kelimesinin Tanımı ve Mahiyeti
  • Niçin Sevdiniz?
  • Suyum Unum Buğdayım
  • Ölüm Risalesi
  • “İyi de çocuk pencereden de düşebilir!”
  • Herkese Selam Sana Hasret
  • Genç Werther’in Acıları

Yazarlar

  1. Abdullah Karaca
  2. Adem Suvağcı
  3. Bahadır Dadak
  4. Bilal Can
  5. Celal Kuru
  6. Cüneyt Dal
  7. Davut Bayraklı
  8. Feyyaz Kandemir
  9. İbrahim Halil Aslan
  10. Mehmet Erikli
  11. Mehmet Raşit Küçükkürtül
  12. Mücahit Emin Türk
  13. Muhammed Furkan Kâhya
  14. Muhammet Emin Oyar
  15. Ömer Ertürk
  16. Ömer Can Coşkun
  17. Sizden Gelenler
  18. Süleyman Mete
  19. Sulhi Ceylan

Son Eklenenler

  • Nefehât

    Celal Kuru
    20.04.2021

  • Bir Kitabın Tahlili: Kuşçubaşı Eşref

    Sizden Gelenler
    19.04.2021

  • Adı Aşk

    EdebiFikir
    18.04.2021

  • Edebifikir Kitap Pusulası: İstanbul

    Muhammed Furkan Kâhya
    16.04.2021

  • Üç İstanbul Tek Devrim

    EdebiFikir
    15.04.2021

Çok Okunanlar

  • Ayrılık Sevdaya Dahil
  • Türkçe Sözlükleri
  • Doğruluk ve Gerçeklik
  • Poetika Kelimesinin Tanımı ve Mahiyeti
  • Racon
  • Sen de Yaz
  • Niçin Sevdiniz?
  • Derin Yapılanma
  • Suyum Unum Buğdayım
  • Ölüm Risalesi

Kategoriler

  • 2050
  • 2119
  • Buz Gibi Ofsayt!
  • Cemil Meriç
  • Darbe Gecesi Ne Yaptınız?
  • Deneme
  • Dergi
  • Devrim
  • Dosyalar
  • Edebifikir Haber Ajansı
  • Fikir
  • Genel
  • Günlük
  • Haber
  • Hatıra Saklama Ofisi
  • Haykırış
  • Hikâye
  • Hikmet
  • İsmet Özel
  • Karikatür
  • Kitap
  • Kitap Pusulası
  • Mektup
  • Mısra Güzeli
  • Nümayiş
  • Orada Neler Oluyor?
  • Poetika
  • Portre
  • Sezai Karakoç
  • Şiir
  • Sinema
  • Sorgulama
  • Söyleşi
  • Sözlük
  • Vasiyetim
  • Video
  • Yenilgi

Sayfalar

  • Ana Sayfa
  • Derin Yapılanma
  • Dosyalar
  • İletişim
  • Racon
  • Sen de Yaz

Seçmeler

  • tarhların üzerindeki yaşlı gezgine

    By Bilal Can
    sürür rüzgar usul yazın bitişinde...
  • Anasayfa
  • İletişim
Copyright 2017 - Tüm hakları Edebifikir.com'a aittir...